Mkb-accountants hebben klankbord nodig
Onlangs was ik op het zogenaamde 'kleine' kantoren-overleg van de NBA. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit is geen juiste benaming. Het zou beter het mkb-kantorenoverleg kunnen worden genoemd.
De opkomst was niet enorm, maar groot genoeg om een interessante discussie te voeren. Er waren kantoren uit de zuivere samenstel/adviespraktijk en zelfs kantoren met een Wta-vergunning. De NBA zette haar visie uiteen op het onderwijsmodel, dat in belangrijke mate de toekomst van ons beroep moet vormgeven.
Natuurlijk hebben we het even gehad over de AFM-rapporten inzake de 'NBA-kantoren' en de SRA-kantoren. Onder de titel 'Het moet beter' wordt er hard gewerkt aan het op niveau krijgen van de accountants die wettelijke controles uitvoeren.
Je zou misschien verwachten dat de mkb-kantoren zich storen aan zoveel aandacht voor de wettelijke controles. Afgezien het wat negatieve publicitaire karakter leek dat toch wel mee te vallen. Er werd zelfs geopperd om nog meer aandacht aan de 'controle-accountant' te geven. Meer cursussen, meer trainingen, meer tools, meer toezicht. Alles met het doel om de wettelijke controles te verbeteren. So far, so good.
Maar wat is er dan nodig voor de mkb-praktijk? Waar zit de mkb-accountant op te wachten? We constateerden dat de accountant in het mkb veelal adviseur is en geen controleur. Adviseurs zouden goed geschoold moeten zijn, maar moeten niet teveel regels en formaliteiten hebben.
Dit geldt dan ook voor de samenstelpraktijk. Er wordt immers geen zekerheid (assurance) gegeven. Hoewel enkele accountants daar anders over denken. Zij durven best zekerheid te geven bij een samengestelde jaarrekening. Toch een vorm van zekerheid, waarmee mogelijk weer een onderscheid is gemaakt met het administratiekantoor.
Al snel kwamen we ook te spreken over de toetsingen in de mkb-praktijk. Hier blijkt duidelijk een discrepantie te liggen tussen de behoefte van het kantoor en de invulling van de toetsing door de toetsers. Toetsingen worden veelal ervaren als een formeel proces - geen inhoudelijke toetsing van het werk en weinig tot geen coaching.
Als controle en samenstellen twee afzonderlijke disciplines zijn, waarom komt een 'controleman' dan toetsen bij een samenstelpraktijk?
Wat opvalt is dat de mkb-accountant wel behoefte heeft aan gestructureerde vorm van overleg of coaching. Periodiek overleg met daarin reflectie naar de eigen werkzaamheden. Overleg over ontwikkelingen in het beroep, inhoud van de opdrachten, vaktechnische vragen, strategie en personeel. Maar ook de voor de mkb-accountant relevante ontwikkelingen in regelgeving en hoe dit op praktische wijze in het kantoor kan worden geïmplementeerd.
Mogelijk kan de NBA hierin een rol spelen in de vorm van het mkb-kantorenoverleg waarbij al naar gelang de behoefte is, gerichte 'intervisie' c.q. coaching kan worden georganiseerd voor mkb- accountants.
Omdat de mkb-accountant veelal ook kantooreigenaar is, is het noodzakelijk dat hij wordt gefaciliteerd om over de eigen praktijk te praten.
Het is broodnodig, omdat de mkb-accountant veelal met beide benen in de praktijk tussen zijn klanten staat. Om dan als accountant waarde te blijven toevoegen, heb je af en toe een coach of ander klankbord nodig.