De onderneming heeft geen toezichthoudend orgaan en de directeur-grootaandeelhouder (dga) is prominent lid van het lokale zakelijke netwerk. Men gunt elkaar de 'business' en ondersteunt lokale maatschappelijke initiatieven. Ook de accountant van de onderneming is lid van dit lokale netwerk.

De vrouw van de dga voelt zich door het harde werken van haar man zo verwaarloosd dat ze er met een andere man vandoor is gegaan. De hele lokale gemeenschap spreekt er schande van en mevrouw en haar nieuwe liefde hebben dientengevolge de status van paria.

De dga en zijn vrouw zijn in gemeenschap van goederen getrouwd. Dat betekent dat mevrouw bij de scheiding recht heeft op de helft van de waarde van de onderneming, waarvan haar man alle aandelen bezit.

De basis van de boedelverdeling is onder andere de jaarrekening van de onderneming per ultimo 2014. Hoewel de kwaliteit van de producten niet verslechterd lijkt, besluit de dga in 2014 de toevoeging aan de garantievoorziening (als percentage van de omzet) te verhogen. Dat komt mooi uit want dat drukt het nettoresultaat, de omvang van het eigen vermogen en als bijvangst de omvang van het aandeel van zijn vrouw in het eigen vermogen bij scheiding.

Pas een jaar later komt de accountant er achter dat de voorziening te hoog was; de dga is namelijk in 2015 weer van mening dat de voorziening als percentage van de omzet terug kan naar het niveau van vóór 2014. Tijdens een  borrel bij de lokale ondernemersclub laat de dga zich aan zijn accountant ontvallen dat hij in 2014 ten opzichte van zijn vrouw een mooie streek heeft uitgehaald.

De accountant concludeert op basis van Standaard 240 dat er in 2014 sprake is geweest van frauduleuze financiële verslaggeving ten gunste van de dga en dus ten nadele van zijn voormalige eega. De accountant sommeert in een normoverdragend gesprek met de dga onder andere de fout te herstellen en maatregelen te nemen om een dergelijke situatie in de toekomst te voorkomen.

De rubriek wordt verzorgd door:
Remco de Groot (Ernst & Young Fraud Investigation & Dispute Services), Michel Grummel (Alvarez & Marsal Dispute Analysis Benelux), Ellen van Nimwegen (PricewaterhouseCoopers Forensic), Bart Graafland (Deloitte Forensic & Dispute Services) en Valentijn Kerklaan (KPMG).

Artikelen in deze serie zijn ontleend aan de forensische praktijk van de auteurs. De auteurs beschrijven niet de casus zoals die zich heeft voorgedaan. Zij veranderen belangrijke elementen in de casusbeschrijving of voegen daar elementen aan toe om te voorkomen dat de beschrijving herleidbaar is tot individuele personen of organisaties.