Daniëlle Dubbel

De man sprak de staat aan omdat die had nagelaten de Europese richtlijn over het minimumrecht op vakantie correct in de Nederlandse wet te implementeren. In 2009 veroordeelde een kantonrechter een werkgever nog om de volledige hoeveelheid vakantiedagen van een zieke werkneemster alsnog uit te betalen. Kunnen werkgevers na deze uitspraak van de Haagse rechter nu opgelucht ademhalen?

Het is inmiddels een langlopend verhaal dat nog steeds geen definitief einde heeft: vakantiedagen van zieke werknemers. In de Nederlandse wet stond tot 1 januari 2012 dat zieke werknemers alleen over de laatste zes maanden van hun ziekteperiode vakantiedagen opbouwen. Maar een Europese richtlijn bepaalt dat werknemers jaarlijks recht hebben op minimaal vier keer de overeengekomen arbeidsduur per week aan vakantie. Nu dacht de Nederlandse wetgever in eerste instantie dat die richtlijn goed in de Nederlandse wet was vertaald. Maar dat bleek al snel niet zo te zijn. De wet is inmiddels aangepast. Zieke werknemers hebben sinds 1 januari 2012 dezelfde rechten als niet-zieke werknemers. Alleen vervallen de vakantiedagen nu eerder, waarmee oppotten wordt voorkomen.

Werkgever eerder wel veroordeeld tot uitbetalen

Terug naar de zieke werknemers. Die hebben in de afgelopen jaren dus maar een beperkt aantal dagen opgebouwd. En bij uitdiensttreding na twee jaar ziekte dus ook maar een beperkt deel uitbetaald gekregen.

Even leek het erop dat de werkgevers achteraf voor de rekening moesten opdraaien. In oktober 2009 veroordeelde een Utrechtse kantonrechter een werkgever tot het alsnog uitbetalen van 58 vakantiedagen aan een ex-werkneemster (LJN BK0017). Die uitspraak bracht veel onrust onder werkgevers. Zouden zij nu via de rechter door hun ex-werknemers worden gedwongen om alsnog vakantiedagen uit te betalen? Maar kort daarna oordeelde het hof in een hoger beroep dat het veroordelen van een werkgever tot het alsnog uitbetalen niet kan. Daarmee spreekt een rechter een oordeel uit dat in strijd is met de Nederlandse wet en dat mag niet. Het hof wees wel op de noodzaak om de Nederlandse wetgeving aan te passen (LJN BK4648).

Waarom moet de staat nu betalen?

De man sprak de staat aan omdat die had nagelaten de Europese richtlijn over het minimumrecht op vakantie correct in de Nederlandse wet te implementeren. En dat was onrechtmatig jegens hem, vond de man. En hij kreeg gelijk van de kantonrechter. Die oordeelde dat de staat te lang heeft gewacht met het wijzigen van de Nederlandse vakantiewetgeving. Al in 2001 heeft het Europese Hof van Justitie de regel uitgelegd in het Bectu-arrest. Daarna had de staat binnen een redelijke termijn de Nederlandse wet moeten aanpassen.

Miljoenenclaims voor staat?

Het verhaal is nog niet uit. Minister Kamp gaat in hoger beroep want op basis van de uitspraak kan de staat claims verwachten ter waarde van zeker tachtig miljoen euro, volgens berekeningen van de Volkskrant. Die berekende dat op basis van cijfers van het UWV: sinds januari 2007 zijn zo'n dertigduizend mensen na twee jaar ziekte ontslagen. Bij een vergelijkbare claim als die van de ex-werknemer van het Haagse transportbedrijf kunnen de kosten oplopen tot zo'n tachtig miljoen euro.

Er is inmiddels een website waar werknemers zich kunnen aanmelden voor een collectieve claim. Maar aan de andere kant zijn er dus ook werkgevers die naar aanleiding van de uitspraak van de Utrechtse kantonrechter hun zieke werknemers wel de volledige hoeveelheid vakantiedagen hebben uitbetaald terwijl dat dus, achteraf bezien, niet hoefde. Wat gaan die werkgevers doen?