Lex van Almelo

Belangrijkste feiten

Een partner van een accountantskantoor raakt door een hernia volledig arbeidsongeschikt. Er bestaan verschillen van inzicht over de urenverantwoording en facturering. In opdracht van het maatschapsbestuur onderzoekt een controller (een registeraccountant) het urenregistratiesysteem en productieoverzicht van deze partner over het jaar 2003.

In een memo concludeert hij dat de “geschreven” productie van de arbeidsongeschikt geraakte partner wezenlijk afwijkt van diens “gefactureerde” productie. Verder zijn er twijfels aan de zakelijkheid van bepaalde onkosten die wel waren geboekt op, maar niet waren gefactureerd aan zogenoemde “fake”-klanten. Het memo speelt een belangrijke rol bij het besluit over de voorwaarden waaronder de partner wordt uitgezet en in het vonnis van de rechtbank over de beëindiging van de maatschapsovereenkomst.

De uitgezette partner dient bij de Raad van Tucht een klacht in tegen de controller en drie accountants die het memo hebben gebruikt om hem te wippen. De Raad van Tucht weigert de klacht in behandeling te nemen vanwege het grote tijdsverloop. De uitgezette accountant gaat hiertegen met succes in beroep: de controller krijgt een waarschuwing.

Op 22 mei 2009 publiceert Het Financieele Dagblad een artikel over de kwestie. Volgens de kop verwijt het kantoor de uitgetreden partner bedrog. Deze dient een klacht tegen de bestuursvoorzitter in bij de Accountantskamer. De bestuursvoorzitter had afstand moet nemen van het artikel. De Accountantskamer verklaart de klacht ongegrond.

Ondertussen heeft de uitgetreden vennoot al weer een andere tuchtklacht ingediend tegen vier voormalige en drie huidige bestuursleden ingediend, omdat zij niet reageren op het verzoek afstand te nemen van het memo en het uittredingsbesluit. Volgens de Accountantskamer mag de uitgetreden partner de vennoten niet nogmaals aanklagen. Klachten over dezelfde feiten moet je zo namelijk veel mogelijk bundelen. De klacht is daarom niet-ontvankelijk.

De uitgezette partner heeft ondertussen ook een vierde klacht ingediend: de (voormalig) bestuursvoorzitter had het FD-artikel moeten (laten) rectificeren. De Accountantskamer verklaart ook deze klacht niet-ontvankelijk. Ook nu gaat de oud-partner in beroep. Onderstaand oordeel van het College van Beroep voor het bedrijfsleven gaat over laatstgenoemde uitspraak van de Accountantskamer.

Beroepsgronden

De Accountantskamer heeft de klacht ten onrechte niet-ontvankelijk verklaard, want de klacht dat de bestuursvoorzitter onjuiste informatie heeft verschaft aan een journalist van het FD is een andere dan de klacht dat hij afstand had moeten nemen van het FD-artikel.

De oud-partner ging er bij het indienen van de andere klachten nog van uit dat de bestuursvoorzitter het artikel wel zou laten rectificeren.

De oud-partner vreesde dat de Accountantskamer een aanvulling op de eerder ingediende klacht niet-ontvankelijk zou verklaren, omdat de bestuursvoorzitter zich daarop niet voldoende had kunnen voorbereiden, terwijl de kamer wel suggereerde dat een (nieuwe) klacht over het te woord staan van de pers kans van slagen had.

Oordeel

Het beroep is ongegrond.

Het college vindt dat beide klachten over hetzelfde feitencomplex gaan. De partner legt zelf het verband tussen beide klachten in een sommatiebrief van 1 augustus 2011 en de klacht die hij op dezelfde datum indiende. Hij had toen twee weken de tijd om de klacht aan te vullen met dit nieuwe verwijt.

Dat hij toen nog meende dat de bestuursvoorzitter wel tot rectificatie zou overgaan, was geen goede reden om dat na te laten. Het was immers al duidelijk dat de bestuursvoorzitter niet had gereageerd op de sommatie en daarmee dus ook dat deze niet bereid was om het stuk recht te (laten) zetten. Gezien de voorgeschiedenis was die bereidheid ook niet te verwachten en dat had juist een reden temeer moeten zijn om beide verwijten samen aan de orde te stellen.

Volgens het Procesreglement Accountantskamer (artikel 14 lid 3) kunnen nadere stukken tot tien dagen voor de zitting worden ingediend en kan de (voorzitter van de) kamer onder bijzondere omstandigheden beslissen dat later ingediende stukken toch worden toegelaten. De oud-partner had dus voldoende tijd om zijn klacht aan te vullen.

Tijdens de mondelinge behandeling van de andere klacht stelde de Accountantskamer nog vast dat er niet tijdig was geklaagd over het achterwege blijven van rectificatie. Ook suggereerde de Accountantskamer dat de voorzitter na publicatie had moeten aandringen op rectificatie van tenminste de zinsnede dat de facturen die ten onrechte de deur zijn uitgegaan zijn rechtgezet (zie laatste alinea onder Oordeel).

Maar dat houdt volgens het college niet in dat de Accountantskamer een nieuwe klacht wilde en een tijdige aanvulling buiten beoordeling zou hebben gelaten. Mocht de kamer de aanvulling toch buiten behandeling hebben gelaten dan had de oud-partner dat in de andere hogerberoepszaak over het artikel kunnen aanvechten. Hij heeft er echter voor gekozen te wachten de klacht pas op 17 februari 2012 in te dienen. Op een vraag van de Accountantskamer merkte hij die klacht uitdrukkelijk aan als een zelfstandige nieuwe klacht.

Conclusie: in deze tuchtprocedure klaagt de oud-partner over gedragingen die de tuchtrechter al eerder heeft beoordeeld, terwijl het om feiten en omstandigheden gaat die de klager al kende of had kunnen kennen tijdens de eerdere tuchtprocedure. De Accountantskamer heeft de klacht dan ook terecht niet-ontvankelijk verklaard omdat die indruist tegen de eisen van een behoorlijke tuchtprocedure.

Maatregel

Geen.