Lex van Almelo

Belangrijkste feiten

Een accountant-administratieconsulent correspondeert met een cliënt over de openstaande rekeningen van de cliënt.  Op 4 mei 2012 stuurt een incasso-advocaat een brief waarin staat dat het accountantskantoor de vordering van 1.419,24 euro heeft overgedragen aan de advocaat. Op 9 juni stuurt de accountant de cliënt een e-mail, waarin de accountant hem bedankt voor het plezierige gesprek en de toezegging de privéschuld van 3.542,58 te willen gaan betalen. Verder memoreert de accountant het gesprek over de schuld van de oude firma van de cliënt en het voorstel van het kantoor om in die zaak 2.050 euro te betalen.

Op 20 november 2012 verzoekt de advocaat de cliënt schriftelijk de schuld van de firma te betalen en de privé-schuld van 3.542,58 euro. Kopieën van de openstaande facturen en specificaties ontbreken omdat die documenten waren gemaakt in een oud computersysteem. De cliënt zou op de hoogte zijn van de facturen (en heeft de administratie nooit opgehaald).

De klant dient een klacht in.

Klacht

• In de brief van 4 mei 2012 is als privéschuld een ander bedrag genoemd dan in de e-mail van 9 juni 2012, terwijl het genoemde hogere bedrag van 3542,58 niet verschuldigd is.
• De accountant heeft geen hoor en wederhoor toegepast in de kwestie van de schuld van de cliënt.

Oordeel

De klacht is ongegrond.

De accountant legt uit dat een voorganger van hem al in 2004 en in 2006 heeft uitgelegd aan de cliënt dat is verzuimd om een oude openstaande post, die op een afzonderlijke grootboekrekening was geparkeerd, mee te nemen bij het opstellen van een aanmaning. Deze uitleg levert een afdoende verklaring op voor het noemen van de verschillende bedragen en wijst er naar het oordeel van de Accountantskamer in het geheel niet op dat betrokkene tuchtrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld.

De Accountantskamer vindt de vordering van 3.542,58 euro niet verkeerd, ook al is 2.123,34 daarvan niet met nota's of een opdrachtbevestiging onderbouwd. Uit brieven kan worden afgeleid dat het gaat om werkzaamheden in 1997 en 1998. Bovendien blijkt uit andere stukken dat de klager in 2009 en 2010 toezeggingen heeft gedaan om ook dit bedrag te betalen. De klager heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat er geen grondslag zou zijn voor de gevorderde 2.123,34 euro, ook al kan de accountant dit deel van de vordering niet met een opdrachtbevestiging staven.

Dat de accountant niet objectief heeft gehandeld omdat hij geoordeeld heeft zonder hoor en wederhoor is, als dat hoor en wederhoor al zouden moeten, onzin. De accountant en de klager hebben namelijk met elkaar gesproken en gecorrespondeerd naar aanleiding van de brief van 4 mei.

Maatregel

Geen.