Lex van Almelo

Belangrijkste feiten

De onderneming van een directeur-grootaandeelhouder verkeert in zwaar weer. Een registeraccountant bezoekt de dga thuis als vennoot van het accountantskantoor van de onderneming. Er staat een bedrag van 25 mille open aan onbetaalde facturen. De accountant laat de dga een "overeenkomst van geldlening en borgtocht met de verlening van een hypotheekrecht" tekenen om het verschuldigde bedrag om te zetten in een lening. De dga zal privé borg staan en daarvoor een hypotheek nemen op zijn woonhuis. De hypotheekakte wordt echter niet gepasseerd omdat de dga weigert te ondertekenen.

Ruim een half jaar later wordt de onderneming van de dga failliet verklaard. Op dat moment moet de dga nog 9 mille betalen aan het accountantskantoor met een kleine ton aan rente, kosten en verbeurde dwangsommen. Het accountantskantoor beperkt de totale vordering tot een ton. De rechter wijst de vordering van 9 mille toe, maar matigt de verbeurde dwangsommen tot 7.500 euro. In hoger beroep zegt de dga dat de geldleningovereenkomst moet worden vernietigd wegens dwaling dan wel misbruik van omstandigheden.

De dga dient een klacht in tegen de vennoot bij de Accountantskamer.

Klacht

De accountant heeft:

• de dga ten onrechte niet geadviseerd over te gaan tot beëindiging van zijn onderneming, terwijl op basis van de resultaten deze onderneming niet meer gecontinueerd kon worden;
• met de dga in persoon een overeenkomst van geldlening en borgtocht met verlening van een hypotheekrecht getroffen om de openstaande facturen van de onderneming betaald te krijgen;
• na het sluiten van deze overeenkomst ten onrechte zijn dienstverlening voortgezet, terwijl hij een financieel belang had bij de cliënt.

Oordeel

De klacht is ongegrond.

Aangezien de vennoot niet de behandelend accountant was en zich alleen heeft bemoeid met de geldleningovereenkomst is de klager op dit punt aan het verkeerde adres. Maar ook als hij de klacht had gericht tegen de behandelend accountant zou de klacht niet gegrond zijn geweest. Hij heeft namelijk niet aannemelijk gemaakt dat het faillissement aanvragen het enige juiste advies zou zijn geweest. Uit de stukken volgt namelijk dat het vooral de dga was die wilde doorgaan met de onderneming en daarvoor nog toekomst zag. Bovendien ging een andere adviseur mee in het scenario van een doorstart, terwijl ook de Rabobank nog nadacht over het voortzetten van de financiering. Dat de Rabobank de onderneming achteraf niet meer levensvatbaar vond, wil niet zeggen dat al in het vroege voorjaar van 2010 duidelijk was dat een faillissement onafwendbaar was en de pogingen om de onderneming vlot trekken dus bij voorbaat zinloos waren.

De vennoot was namens het kantoor belast met de incasso van facturen. Volgens de Accountantskamer is het op zichzelf niet in strijd met enig beroepsvoorschrift om een zekerheid van de directeur-grootaandeelhouder in privé te vragen voor onbetaalde en nog te betalen declaraties van zijn onderneming. Dit zou anders kunnen zijn onder bijzondere omstandigheden. Maar die doen zich in dit geval niet voor.

Omdat de vennoot geen werkzaamheden voor de onderneming van de dga verrichtte, is ook dit onderdeel van de klacht niet gegrond. De klacht zou ook niet gegrond zijn als de vennoot ervoor verantwoordelijk was dat de behandelend accountant zijn dienstverlening heeft voortgezet. Want geen enkel beroepsvoorschrift verhindert dat een accountant zijn werkzaamheden voor een cliënt voortzet nadat hij zekerheid heeft bedongen voor betaling van zijn declaraties. Ook hier geldt dat er geen bijzondere omstandigheden zijn om van dit uitgangspunt af te wijken.

Maatregel

Geen.