Lex van Almelo

Anders dan gebruikelijk heeft Accountant.nl deze tuchtuitspraak niet geanonimiseerd. Dit gezien het inmiddels publieke karakter van deze zaak, waarin ook de betrokkene zelf met naam en toenaam actief de publiciteit heeft gezocht.

Belangrijkste feiten

Registeraccountant At Lodder is bestuursvoorzitter van de holding van een groep met achttien dochtervennootschappen, waaronder Lodder Accountants & Adviseurs. In 2007 zou hij 4.264 uren bij zijn klanten en de vennoten van de groep hebben gedeclareerd, in 2008 3.984 uren, in 2009 4.183 en in 2010 4.668. In sommige overzichten komen dagen voor met meer dan 24 gedeclareerde uren. 

Op 31 mei 2011 bespreken de bestuursvoorzitter en een vennoot de declaraties. Volgens een transcriptie van het gesprek zegt de vennoot dat hij 4.600 uur per jaar 'rijkelijk veel' vindt. Uitgaande van 52 werkweken van vijf dagen met acht uur kom je namelijk op een jaartotaal van 2.200 uur. 

De bestuursvoorzitter claimt dat elk uur dat hij voor de maatschap schrijft terecht is. Hij dreigt de vennoot onder meer uit de maatschap te zetten, dreigt een deurwaarder langs te sturen en dreigt met een kort geding wegens smaad en laster als de vennoot niet vóór 17.00 de volgende dag schriftelijk bevestigt dat hij zijn opmerking over de declaraties intrekt. Ook dreigt hij de vennoot "aan elke boom" te nagelen die er staat. 

De vennoot dient een klacht in bij de Accountantskamer. Die stelt vast dat deze klacht niet op zichzelf staat. Afgezien van twee andere actuele klachten zijn in het verleden nog veertien tuchtzaken tegen de accountant geweest. In vier daarvan zijn de klachten in hoger beroep definitief gegrond verklaard. Deze vier uitspraken zijn gedaan tussen 1996 en 2001. De Accountantskamer verklaart de klacht deels gegrond en legt een doorhaling op, waarbij de accountant zich niet binnen tien jaar opnieuw mag inschrijven. 

De accountant, die zich niet heeft verweerd en verstek liet gaan bij de Accountantskamer, gaat in hoger beroep. 

Beroepsgronden

• De geregistreerde uren zijn slechts gedeeltelijk doorbelast aan de kantoorgenoten en er is niet te veel gedeclareerd;
• de Accountantskamer heeft ten onrechte geoordeeld dat de declaraties onvoldoende zijn onderbouwd, terwijl het aan de klager is om de klacht te funderen;
• de Accountantskamer heeft ten onrechte ook andere, oude, tuchtzaken opgerakeld, waarin de klachten niet gegrond zijn verklaard, terwijl de accountant duidelijk lering heeft getrokken uit de uitspraken nu in de jaren nadien geen gegronde klachten meer tegen hem zijn ingediend;
• de uitbarsting was alleen verbaal en moet in haar context worden bezien.

Oordeel

Het beroep is gegrond. 

Het College van Beroep voor het bedrijfsleven stelt vast dat de Accountantskamer alleen heeft geluisterd naar de klagers, omdat de accountant geen verweer heeft gevoerd. Naar eigen zeggen betreurt hij deze proceshouding achteraf. 

Uit het verweer in hoger beroep wordt duidelijk dat de bestuursvoorzitter alle gewerkte uren laat bijhouden in een tijdregistratiesysteem. Een deel van die uren komt voor eigen rekening, een deel brengt hij in rekening bij cliënten en een deel belast door aan de medevennoten. Dat de accountant in 2010 4.668 uren heeft geclaimd, zoals de Accountantskamer aanneemt, kan niet langer staande worden gehouden. Uit de jaaroverzichten die de accountant heeft overgelegd blijkt dat niet alle verantwoorde uren leiden tot een claim. 

De bestuursvoorzitter heeft zijn standpunt onderbouwd met een rapport dat is opgesteld door PricewaterhouseCoopers. Het college vindt het niet in strijd met de goede procesorde om dit stuk mee te wegen in hoger beroep. De klager heeft namelijk genoeg gelegenheid gehad om er op te reageren en heeft dat ook daadwerkelijk gedaan. 

Het college is het met de klager eens dat de waarde van het rapport betrekkelijk is, nu er geen oordeel wordt uitgesproken over de rechtmatigheid van de verantwoorde uren en evenmin over de kwaliteit van de stukken die de accountant heeft geproduceerd. Ook geeft het rapport geen antwoord op de vraag hoeveel de accountant daadwerkelijk in rekening heeft gebracht aan de medevennoten en/of dat bewust onjuist of buitensporig was. Het rapport gaat dus niet in op het verwijt dat de accountant wordt gemaakt. 

Daar staat tegenover dat de klager er op zijn beurt ook niet in is geslaagd om aannemelijk te maken dat de accountant teveel uren heeft doorbelast aan de medevennoten. Al met al is daardoor niet komen vast te staan dat de bestuursvoorzitter op dit punt tuchtrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld. 

Uitbarsting

De bestuursvoorzitter heeft toegegeven dat hij zijn zelfbeheersing heeft verloren en ongepast heeft gereageerd op de opmerking van de klager dat hij 4.500 verantwoorde uren rijkelijk veel vond. Volgens het college bevestigen de geluidsopname en transcriptie van de bespreking dat de accountant in woede is ontstoken en met zoveel woorden heeft gedreigd de klager op zakelijk en persoonlijk vlak te ruïneren als hij de geuite beschuldigingen niet zou intrekken. Volgens het college is het niet integer, onprofessioneel en schadelijk voor het accountantsberoep om op deze manier te proberen een medevennoot te ontmoedigen om een zakelijk standpunt in te nemen. 

Dat de bestuursvoorzitter gefrustreerd zou zijn door de houding van de klager rechtvaardigt de uitbarsting niet. En dat de vennoot zijn aantijging niet hard kan maken, is ook geen excuus. De accountant had zich rekenschap moeten geven van zijn bijzondere positie. Hij was niet alleen oprichter en naamgever van het kantoor, maar ook grootaandeelhouder, bestuursvoorzitter en boegbeeld van de onderneming. Bovendien had hij een zakelijk conflict met de klager, omdat hij een aanzienlijke vordering op hem had. Wanneer je de verbale reactie van de accountant in deze context beschouwt, kun je niet volhouden dat de klager de woedende woorden niet als bedreigend of intimiderend heeft kunnen opvatten. Het college onderschrijft het oordeel van de Accountantskamer op dit punt dan ook. 

Maatregel

Waarschuwing. 

Annotatie Herbert Reimers

Bij de behandeling van de klacht door de Accountantskamer sprong het extreme aantal gedeclareerde uren, met een uitschieter van 4.668 uren in een jaar, in het oog. De Accountantskamer vond dit onrealistisch, bewust onjuist en misleidend en nam aan dat deze uren ten onrechte werden geclaimd. De maatregel die volgde was fors: doorhaling. Bij de behandeling in hoger beroep blijkt een en ander wat genuanceerder te liggen en komt niet vast te staan dat er te veel uren zijn doorbelast aan medevennoten. Daarmee is dit onderdeel van de klacht, wat zoveel stof heeft doen opwaaien, van tafel. 

De nuancering van het aantal uren is bij de Accountantskamer nooit ter sprake gekomen. De accountant heeft daar namelijk geen verweer gevoerd, waardoor de Accountantskamer het standpunt van de klager voor waar aannam. De accountant had afgezien van verweer omdat hij vond dat zijn recht op een fair trial was geschonden. De klager had twee weken voor de zitting nog nadere stukken ingediend. De Accountantskamer concludeerde terecht dat die stukken tijdig waren ontvangen en zag geen reden om de zaak uit te stellen of die stukken buiten beschouwing te laten. Volgens het procesreglement van de Accountantskamer (artikel 14 lid 3) kun je in beginsel tot uiterlijk tien dagen voor de zitting nadere stukken indienen. De accountant zag niettemin af van verder verweer en hij en zijn advocaat verschenen niet op de zitting. Dat blijkt een riskante proceshouding te zijn geweest met een ongekende publiciteit tot gevolg.