Lex van Almelo

Belangrijkste feiten

Een ondernemer spreekt met zijn accountant af dat hij € 500 per maand betaalt voor de uit te voeren werkzaamheden. Nadat de eerste werkzaamheden zijn uitgevoerd en blijken tegen te vallen, komt het kantoor met een nieuwe offerte. Het komt erop neer dat de klant 1130 euro per maand moet gaan betalen. Het voorstel is ondertekend door een Accountant-Administratieconsulent.

Eind 2007 krijgt de ondernemer het bericht dat het accountantskantoor in april 2008 zal samengaan met een advieskantoor. Aan de uurtarieven zal dit niets veranderen.

In september 2008 stopt de accountant bij het gefuseerde kantoor. Zijn opvolger probeert nieuwe afspraken te maken met de ondernemer, maar ze worden het niet eens. De ondernemer moet nog ruim 11 mille betalen. Hij mag dit doen in termijnen.

De ondernemer protesteert en betaalt de facturen niet.

De opvolgend accountant licht de facturen toe.

De ondernemer laat zijn advocaat een brief sturen.

De accountant staakt de werkzaamheden voor de loonadministratie van de ondernemer en geeft een overzicht van wat de ondernemer nog moet betalen. Als de ondernemer dat niet binnen vijf dagen doet, zal de accountant beslag laten leggen.

De ondernemer betaalt niet, de accountant begint een civiele procedure en laat beslag leggen op de inventaris van de BV van de ondernemer.

Klacht

De accountant heeft onjuiste informatie verstrekt aan de ondernemer en zonder enige vooraankondiging een factuur gestuurd die bijna tweemaal zo hoog was als de normale jaarkosten voor de BV. Bovendien is de hoogte van de factuur onduidelijk, omdat er werkzaamheden in worden opgesomd die steeds een ander prijskaartje hebben en die niet vooraf met de ondernemer zijn besproken of overeengekomen.

De accountant heeft gedreigd met het leggen van beslag op zowel de zakelijke als de privébezittingen van de BV en haar bestuurders.

Oordeel

De klager heeft de verwijten over de declaraties niet aannemelijk gemaakt. Volgens de Accountantskamer wreekt het zich hier wel dat de accountant de opdracht niet schriftelijk heeft vastgelegd. Volgens de normen die hier van toepassing zijn (NVCOS 4410, standaard inzake opdrachten tot het samenstellen van financiële overzichten) is dat echter niet per se nodig. Een schriftelijke opdrachtbevestiging wordt niet voorgeschreven, maar wel aanbevolen. De accountant hoeft zich er alleen van te overtuigen dat er overeenstemming bestaat met de opdrachtgever over de voorwaarden van de opdracht. De klacht is op dit punt ongegrond.

Ook het tweede onderdeel van de klacht is ongegrond. Het leggen van conservatoir beslag ten laste van een niet betalende cliënt is in beginsel toelaatbaar. De accountant moet daarbij echter wel zorgvuldig zijn eigen belang afwegen tegen dat van de cliënt. Volgens de Accountantskamer heeft de accountant die belangen zorgvuldig afgewogen door alleen op de inventaris beslag te laten leggen.

Het vervolg van het oordeel is voer voor de fijnproever.

De ondernemer klaagt niet over het beslag zelf, maar het dreigen met beslaglegging op zowel de zakelijke als privébezittingen. Volgens de Accountantskamer heeft de accountant hierbij kennelijk geen zorgvuldige afweging gemaakt. Hij heeft de brief met de dreiging echter niet gestuurd naar de klager, maar naar diens advocaat. Als jurist wist deze dat een bestuurder van de vennootschap slechts bij uitzondering privé aansprakelijk is voor de schulden van de vennootschap. De advocaat heeft de klager dus gerust kunnen stellen. En daarom is het verwijt tuchtrechtelijk niet gegrond.

Maatregel

Geen.