Lex van Almelo

Belangrijkste feiten

Een accountant werkt van 1999 tot en met 2004 samen met een zakenpartner. Medio 2005 staken zij de samenwerking. Ter afrekening stuurt de accountant op 27 juni 2005 een rekening van € 53.550 naar de bv van de zakenpartner, die ongeveer de helft betaalt. In het najaar van 2006 deelt de accountant de ex-partner mee dat hij nog een bedrag van € 36.624,67 van hem tegoed heeft. In januari 2007 zullen zij er met de advocaat van de zakenpartner over praten. De accountant zegt de afspraak af. In het najaar van 2009 sommeerde de advocaat van de accountant de zakenpartner een bedrag van € 52.905,70 te voldoen (te weten het openstaande bedrag inclusief 15% incassokosten en rente). Eind 2010 wordt de zakenpartner gedagvaard. De afloop van deze procedure is niet bekend als de Accountantskamer deze uitspraak doet.

Klacht

De zakenpartner vindt dat de accountant ten onrechte de rekening van € 53.550 en de aanmaning heeft gestuurd. Bovendien verwijt hij de accountant niet zijn verschenen bij het gesprek, maar in plaats daarvan een sommatie heeft gestuurd om het uitstaande bedrag te betalen.

Oordeel

De klacht over de rekening, de aanmaning en het gesprek is niet-ontvankelijk omdat deze pas op 29 november 2010 is ingediend en er dus meer dan drie jaar verstreken zijn sinds de dagen waarop de accountant in de fout zou zijn gegaan.

Voor wat betreft de sommatie tot betaling in het najaar van 2009 is de klacht (kennelijk) ongegrond. De Accountantskamer heeft al herhaaldelijk geoordeeld dat het normaal gesproken niet tot een gegrond tuchtrechtelijk verwijt kan leiden als een accountant in zijn zakelijke betrekkingen - al dan niet in rechte - een civielrechtelijk standpunt inneemt. Dat kan alleen als dat standpunt bewust en te kwader trouw onjuist of misleidend blijkt te zijn of door een goed geïnformeerde derde zal worden opgevat als schadelijk voor de goede naam van het accountantsberoep.