Vertrouwen
"U moet dit formulier nog even invullen!" Ik zat in de wachtruimte bij de tandarts voor de periodieke controle. De assistente had het glazen raampje aan de balie open geschoven en gaf mij een formulier en een pen.
Het was een lijst met gezondheidsvragen. Ik keek naar de vragen, het was een hele waslijst. Allerlei denkbare ziekten en problemen kwamen er op voor, evenals medicijngebruik en zaken als roken, drinken en sporten. Ik ben nogal gesteld op mijn privacy. Waarom moest mijn tandarts dit allemaal van mij weten? En na wat ik allemaal had gelezen over het referendum over de 'sleepwet' en een recente bestudering van de AVG: hoe was de bescherming van mijn gegevens eigenlijk geregeld?
"Nee, ik ga dit niet zomaar invullen." Ik gaf haar de pen en het formulier terug. De assistente was verbijsterd. "Maar dat moet!" Ik had nooit gehoord of gelezen dat dit zou moeten, dus ik vroeg haar om een toelichting. "We kunnen u niet behandelen als we geen ingevuld formulier hebben, dan zijn we strafbaar." "Zal ik dan maar meteen weer vertrekken?" Nee, dat hoefde nu ook weer niet. Ze ging het opzoeken. Even later kreeg ik een print in mijn handen. Ik dacht een mooi protocol te krijgen waarin een verwijzing zou staan naar de wetgeving met de verplichting en een verhaal over hoe mijn tandartspraktijk mijn gegevens had beveiligd. Het bleek een uitdraai van internet te zijn, met de naam van een andere tandarts op het formulier. "Tandartspraktijk Van Tilburg?" vroeg ik. Ondertussen was de tandarts zelf erbij gekomen. "Laat maar even, we doen eerst de controle en dan praten we er over."
"Ik ga de praktijk verlaten" zei ze, toen de stoel weer rechtop stond. "Maar u bent er net, hoe kan dat nou?" vroeg ik. En dat was ook zo. Na jarenlang naar volle tevredenheid 'cliënt' te zijn geweest van de tandarts die de eenmanspraktijk was gestart, liep het de laatste tijd niet meer. Een opvolger was al binnen twee jaar weer weg en nu dus ook deze mevrouw. Wat bleek uit het verhaal: de praktijk was na het vertrek van de eerste tandarts eigendom geworden van een investeerder. Dat werkte niet, begreep ik tussen de regels door. "Ik moest een nieuwe tandarts nog maar een kans geven." was het advies.
Op de fiets op weg naar huis had ik wat om over na te denken. Bij een tandarts gaat het voor een belangrijk deel om vertrouwen. Vertrouwen in de kundigheid van de persoon, het vertrouwen dat geen verrichtingen worden gedaan die niet nodig zijn en het vertrouwen dat geen bedragen in rekening worden gebracht voor verrichtingen die niet zijn gedaan. Al die dingen kwamen nu bij elkaar. Ik had al een tijdje vraagtekens bij de rekening. Dat wilde ik eigenlijk niet, maar ik had me net voorgenomen om dit keer toch eens op mijn horloge te kijken, voor en na de behandeling door de mondhygiëniste. Daar kwam het niet op orde hebben van de zaken rond het medisch dossier bij. En het advies tijdens de controle om een kies met een barstje, die het ook nog jaren zou kunnen houden, toch maar snel te laten vervangen door een kroon. Het vertrek van de tandarts. Alles leek op zijn plaats te vallen.
Ik ga op zoek naar een nieuwe tandartspraktijk. Misschien geheel ten onrechte. Mogelijk is het verhaal dat ik heb gemaakt van de signalen die ik heb gekregen geen correcte weergave van de werkelijkheid. Maar zo werkt het wel, als je te maken hebt met een dienst waarvan je de kwaliteit niet direct kunt beoordelen. Dan kijk je naar allerlei zaken er om heen en ga je af op je gevoel. Bij de keuze voor een accountant zal dat niet anders zijn.