'Skin in the game'
De uitdrukking in de titel is moeilijk te vertalen. Investeerder Warren Buffet gebruikte hem voor het eerst voor situaties waarin leidinggevenden hun eigen geld investeren in aandelen van het bedrijf waarvoor zij werken. Ze zouden daardoor dieper betrokken zijn bij de continuïteit van de onderneming, omdat zij persoonlijk de gevolgen van wanbeleid zullen ondergaan.
De situatie van 'skin in the game' verschilt wezenlijk van die met financials die van instelling naar instelling job hoppen, salarissen en bonussen incasseren en dan met de noorderzon vertrekken naar een nieuw tijdelijk (lucratief) onderkomen in de volgende boardroom. En, die van tijd tot tijd een financiële ravage achterlaten.
Dichter bij huis is 'skin in the game' bijvoorbeeld als u zitting neemt in het bestuur, of een commissie, van uw kinderen op school om de kwaliteit van het onderwijs beter te maken. U heeft nu een direct (eigen)belang. Dat is 'skin in the game'. Of, als u in een buddy-systeem zieke mensen verzorgt.
Het grote probleem dezer dagen is dat steeds minder ceo's, bestuurders, toezichthouders, commissarissen, compliance officers, accountants en wetenschappers nog echt 'skin in the game' hebben. Wij zijn niet echt meer persoonlijk betrokken bij de vakgroep, de universiteit, de onderneming of de publieke instelling waarvoor wij werken. Wij doen dat voor onszelf. Voor onze carrière. Voor onze cv. Voor ons ego. Voor onze bonus. Niet om - in de woorden van Michael Jackson - 'to make the World a better place'.
Ik kijk soms naar documentaires over actievoerders die de Japanse en Russische walvisvaart dwarsbomen. Idealistische actievoerders. Zij hebben 'skin in the game'. Ik krijg dagelijks tweets van Anonymous over mensenrechtenschendingen. Idealistische burgers met 'skin in the game'. Ik volg Bits of Freedom over privacy-aantastingen. Idealistische verontruste mensen. Ik doneer aan Amnesty en ontvang hun blad.
Mijn 'skin in the game' bestaat uit automatische afschrijvingen, passief tot me nemen van tweets, linkedin berichten en lezen. Mijn 'skin in the game' zit in lesgeven, in schrijven en adviseren. Langs de zijlijn. Van een afstand. Incidenteel soms wat actiever in een media-oprisping via een opiniestuk, een radio-interview, een bijdrage op accountant.nl.
'Skin in the game' komt prominent aan bod in het nieuwe boek van Nassim Nicholas Taleb Antifragile. Things That Gain From Disorder. In zijn vorige boek, Black Swan, zit een hoofdstuk over ‘Skin in the Game' en dit heeft hij nu centraal gesteld.
In de kern gaat het over het hebben van kleine of grote macht/invloed - of het streven daarnaar - om dit wel of niet in te zetten voor maatschappelijke doelstellingen. Idealen in het klein of het groot.
Als u dit doet heeft u 'skin in the game'. Dat hoeft niet in de overtreffende trap te zijn door de straat op te gaan, ramen in te gooien of bermbommen te plaatsten. Dat kan ook in het klein door vrijmoedig te spreken. Door een mening te geven. Door een keer 'nee' te zeggen als dat nodig is. Voelt u zich wel of niet verantwoordelijk voor dingen die wat verder liggen? Met wat voelt u zich betrokken en wat kan u daaraan?
Mijn VU-collega Hans Boutellier heeft een leeropdracht veiligheid en burgerschap. De leeropdracht richt zich op de vraag naar actieve deelname van burgers aan veiligheid. Op individuele verantwoordelijkheid.
Dit is in een ander verband 'skin in the game': burgers die zich niet alleen bekommeren om ikke-ikke-ikke, maar zich inzetten voor veiligheid in de wijk. Ook, of juist voor anderen.
Heeft u 'skin in the game'? Of is het wel goed zo?