Graaiende accountants gezocht
Accountants zijn net mensen. Is het gedrag van de gemiddelde partner van een accountantsorganisatie beter dan dat van de graaiende bestuurder? Ik krijg daar steeds meer een hard hoofd in.
Nu de crisis hard om zich heenslaat kom ik steeds meer situaties tegen waar ik grote vraagtekens bij plaats. Bij overstapmomenten kom ik nog wel eens ondernemers tegen die hun ervaringen willen delen over hun scheidende accountant. Daarbij komt het declaratiegedrag ook veelal ter sprake.
Ik kan mij op basis van die gesprekken en achterliggende documentatie regelmatig niet aan de indruk onttrekken dat er zeer grof geschreven wordt op de desbetreffende klant. Voor geleverde diensten moet nu eenmaal worden betaald. Natuurlijk. Aangeboden dienstverlening wordt mijn inziens in genoemde situaties echter onderbouwd met onverklaarbare facturen. Zijn deze uren wel gemaakt? Nu begrijp ik ook wel dat de riante villa, de betaalde goodwill, het tweede vakantiehuis en de zeilboot moeten worden betaald.
Natuurlijk herkennen deze lieden zich niet in dit verhaal. Natuurlijk niet. Toch kom ik ook steeds meer ondergeschikten van deze baasjes tegen die zich storen en irriteren aan de wijze waarop de klant figuurlijk wordt genaaid. Gelukkig hebben we de crisis. Eindelijk beginnen de klanten wakker te worden. Deze accountant heeft iets uit te leggen. Maar veel kantoren nemen niet eens de moeite om uit te leggen. Het is namelijk niet uit te leggen.
Wij zijn ook ondernemer, wordt dan gezegd. Dat klopt. Het probleem is echter, dat wij zo graag als vertrouwenspersoon willen worden gezien. Het vertrouwen waard. Volgens mij de slogan die de NBA wil gebruiken om dit vertrouwen te gaan herwinnen. Een deel van onze vakbroeders ondermijnt dit. Zij zorgen er met hun gedrag voor dat het met dat vertrouwen niet goed gaat komen.
Word het niet eens tijd om een audit uit te voeren op het declaratiegedrag bij dergelijke accountantskantoren? Als onderdeel van de toetsing. Dan kunnen we deze rotte appels tuchtrechterlijk aanpakken.
Over fatsoen gesproken. In mijn opleiding leerde ik ooit dat cold calling niet paste bij de goede smaak. Weet u nog? Tja, tijden veranderen. Tegenwoordig wordt stad en land afgebeld om klanten te ronselen. De slimme ‘grote' jongens huren daar professionele bureaus voor in. Handig, zo'n callcenter ertussen, voor als er discussie mocht komen over het gedrag als accountant.
Door al deze telefoontjes wordt precies dat onderbuikgevoel van de klant bewaarheid. Hij betaalt te veel voor zijn dienstverlening. Het zijn maar standaardproducten. Weer een verhaal over iemand die meedenkt. Pfff.
De partners van genoemde accountantsorganisaties beseffen niet dat de beeldvorming van het beroep verder negatief wordt beïnvloed. Ach, wat maakt het uit. Zolang je voldoende ja-knikkende schapen vindt die dit productiewerk voor je blijven uitvoeren blijft er vooralsnog voldoende onder de streep over. Daarnaast kunnen links en rechts nog enkele indirecte uren als direct worden weggeschreven op de (nog) nietsvermoedende klant. Prachtig. Toch? Dan blijft dus voldoende geld en tijd om alle behoeften te bevredigen. Vooral privé.
In dat opzicht zijn deze accountants geen haar beter dan de graaiende bestuurders van deze tijd.
Deze bijdrage is ook als column geplaatst in het septembernummer van Accountant.