Hondenpenningen en Texaanse scherpschutters
'Een kinderhand is gauw gevuld', is de uitdrukking. Soms duurt iets wat langer. In het geval van duidelijkheid vooraf over busines-to-business financiële producten zelfs vijftien jaar zelfs. Maar dat mag de pret niet drukken.
Gillian Tett, een van mijn favoriete commentatoren van de FT, gaf vorige week een helder en compact inzicht in de problemen voor toezichthouders op de financiële markten, door de nog steeds bestaande mist die over onze macro geldstromen hangt door te prikken.
Zij raakt daarbij ook een onderwerp dat me al vijftien jaar na aan het hart en frequent op de tong heeft gelegen: Over de onvermijdelijkheid dat we - als we het macro goed willen doen en systeemgedreven risico's redelijk willen beheersen - micro moeten beginnen.
U weet, dat brengt ons precies op het 'in control'-terrein van ons eigen accountantsberoep! En van de lagere school weten we nog dat vele kleintjes samen een grote maken. En vooral de lastige onderwijzers voegden daar altijd aan toe: 'wie het kleine niet eert is het grote niet weert'.
Gillian Tett schildert in haar column de recente 'innovatieve' pogingen om greep te krijgen op het risicoprofiel van complexe financiële business-to-business producten. En wel door middel van (honden)penningen. Dezelfde, zo lijkt het, als waarmee ik bijna twee decennia lang stad, land en continenten heb afgereisd en die ik heb aangeprezen op conferenties, bruiloften en partijen. Waarbij ik mezelf iedere keer weer voor een gesloten deur vond.
Laten we even naar haar luisteren:
"Recent innovations in IT in theory make it easier than ever to track complex global data flows. And there is some innovative thinking underway. Some regulators, such as Andy Haldane, of the Bank of England, are now championing the idea of "tagging" securities with so-called legal entity identifiers (LEIs), on a globally consistent basis, to improve data flows. The Financial Stability Board in Basel is pondering similar ideas."
Op het gevaar af te worden bestempeld als een Texan sharpshooter (aan mijn kant van de oceaan is dat iemand die op een boerenschuur schiet en vervolgens de kogelgaten omcirkelt om te laten zien wat een goede schutter hij is) was het toch een verademing dit bekende geluid te horen.
En wel het geluid uit een van mijn eerste speeches onder de vlag van de Wereldbank, in 1996, voor een conferentie van financiële managers uit de overheidsector in Washington DC. En daarna gedurende een dozijn plus jaren dozijnen malen herhaald:
"My proposal is to limit access/trading of derivatives to those which are "dogtagged" with an adequate explanation of their economic dynamics, risks, their architecture, both for buying and selling parties. Note that tagging will also keep off the market those financial products that cannot be accounted for sensibly, either because of inadequate accounting tools, or, indeed, as a result of the unmanageable complexity of ethereal financial instruments."
Ik begrijp dat niet alle tagging ook mijn versie van dogtagging is. Maar de doorbraak van het idee dat we op het productniveau van deze business-to-business-handel de bijsluitergedachte kunnen gebruiken - toch al een bijna-noodzaak nu de hervormingen van de derivatenhandel steeds meer in de richting van obligate marktplatformen gaan - lijkt me een onbescheiden opsteker waard.
Vooral in een financieel stelsel dat eigenlijk nog maar pas aan het begin staat van de maatregelen die nodig zijn om in ieder geval een ordelijk proces te garanderen. Met nog vele politieke beren op de weg.
Dat 'ordelijke proces' is een misschien saai maar noodzakelijk opstapje om op den duur ook te voldoen aan de nodig veronderstelde eisen van een 'level playing field' voor alle marktspelers.
Nee, laat mij maar even denken dat ik misschien niet mijn gelijk heb gehaald, maar dat ik dat na vijftien jaar drammen misschien alsnog zou kunnen krijgen.
Hoe noemen we dat soort vervelende mensen ook al weer in goed Nederlands?