Verantwoordelijkheid nemen
Deze week viel me een uniek stukje verantwoordelijkheidsneming op: Howard Davies nam zijn ontslag als directeur van de London School of Economics. Zonder draaikonterij of onderzoekscommissies.
Onceremonieel, op eigen initiatief, na een zeer prominente loopbaan in diverse topfuncties in de Britse financiële toezichtwereld. Geen draaikonterij, geen onderzoekcommissies, geen luitenanten die eerst onder de trein worden geworpen, geen flauwe excuses, geen charmeoffensief om zijn baan te behouden.
De reden? De prestigieuze London School of Economics (LSE) had twee jaar geleden een aanzienlijke gift aanvaard van een charitatieve instelling verbonden met de Kadhafi-familie. En deze familie is op dit moment - in de politiek heeft ieder moment zo zijn eigen momenten - niet de meest gewaardeerde sponsor.
De gift werd destijds na uitvoerige discussie aanvaard in een collectief besluit en daarmee onder de collectieve verantwoordelijkheid van het toezichtorgaan van de LSE. Met slechts één frisse doordachte stem tegen, die zei: ‘Ik vind dat de link met deze familie niet past bij deze school, je kunt niet je kop in het zand steken over de ware aard van het Kadhafi-bewind'.
En die stem kwam niet van Howard Davies. Die zag op dat moment kennelijk ook geen overwegende bezwaren en was bovendien net door de Engelse overheid overgehaald om te dienen als bilateraal economische gezant tussen het UK en Libië.
Bovendien heeft een Kadhafi-zoonlief zijn PhD behaald op dezelfde LSE, onder nu betwiste omstandigheden.
Davies stelt in zijn ontslagbrief heel nuchter vast dat het instituut LSE met deze gift reputatieschade heeft geleden. En dat dit feit voor hem als voorman voldoende is om daar de uiterste consequentie uit te trekken: onmiddellijke ontslagname.
De week daarvoor viel me nog een ander stukje verantwoordelijkheidsmanagement op: Nout Wellink laat zich in de Wall Street Journal interviewen over zijn credentials als mogelijke opvolger van Trichet als president van de Europese Centrale Bank (ECB). Hij heeft er duidelijk zin in.
Eigenlijk mag ik dat wel, die generatiegenoten van me die op gevorderde leeftijd hun post-menopausal-second-wind-energy nog durven te etaleren. Maar in plaats van een doorwrochte hele waarheid krijgen we weer een ‘het glas is half vol'-verhaal over Wellinks optisch formidabele CV.
Een gemiste kans, voor hem en hen die hopen op een ‘reality checker' aan het roer van de ECB.
Nee, ik ga hier niet het verhaal houden over die andere helft van Wellinks glas. Daar zal iedereen zo zijn eigen mening over hebben.
Waar het me vooral om gaat is Howard Davies' voorbeeld te memoreren in een tijd waarin verantwoordelijkheid nemen (en houden) weinig of geen betekenis meer lijkt hebben, ook al is het een noodzakelijke voorwaarde voor geloofwaardigheidsherstel.
Toegespitst op ons accountantsberoep en het hervormingsdebat: Ook wij moeten niet doorgaan met enerzijds lippendienst te bewijzen aan enerzijds de bijna dodelijke bevindingen van parlementaire onderzoekscommissies of eurocommissaris Barnier, en anderzijds als het gaat om remedies toch maar liever om zachte heelmeesters te blijven roepen.
Ik wacht nog steeds op een sterk verhaal van onze beroepsvoormannen over hoe en waarom we het hebben klaargespeeld maatschappelijk als non valeur te functioneren tijdens de financiële crisis, en toch tegelijkertijd willen volstaan met slechts wat marginale aanpassingen aan onze verdere vrijheid van handelen, van nu af aan.
Die zwijgzaamheid over de essentie, of het gebrek eraan, van het afgelopen beroepsfunctioneren zal het debat over de toekomstige hervormingen blijven belasten, ten nadele van het beroep.
Wie kent er een voorzitter, praktijk of beroepsorganisatie die Davies voorbeeld wil volgen?
Jules Muis