Wie stapt er mee uit de box?
Iedereen bemoeit zich momenteel met accountants en heeft er een mening over. Accountants buitelen over elkaar heen om hun reactie te geven. De reacties zijn divers. In een ding zijn ze allemaal gelijk. Iedereen reageert.
Accountants hebben aandacht gekregen als gevolg van schandalen. Daar ben ik het niet mee eens. Het zijn niet de schandalen die de aandacht hebben getrokken, het zijn de gevolgen voor de particulieren die de aandacht hebben veroorzaakt.
Schandalen hebben geleid tot het ontstaan van accountants. Tijdens het gehele bestaan van de beroepsgroep hebben schandalen zich voorgedaan. Eind vorige eeuw hebben zich schandalen voorgedaan die groter zijn dan de huidige schandalen, maar die minder aandacht kregen. Het ging mis toen Enron failliet ging.
Het was niet de ommekeer vanwege de omvang. Het was zielig. Het pensioen van de medewerkers van Enron was belegd in het bedrijf waar ze werkten. Toen dit omviel, verdampte ook het pensioen. Als blijkt dat mensen die vlak voor hun pensioen zitten ineens nog vele jaren moeten werken, is dat zielig. Het zal je opa maar zijn. Deze aaibaarheidsfactor heeft voor de ommekeer gezorgd.
Het faillissement van de DSB-bank is niet een schandaal geworden omdat Scheringa zijn geld kwijtraakte. Veel mensen zullen het hebben beschouwd als gerechtigheid en als oplossing voor de irritante leenreclames. Bij een eerder faillissement, van een andere bank, waren de reacties minder heftig, maar daar raakten dan ook alleen ‘rijke stinkerds' hun geld kwijt. Nu raakte ook de gewone man zijn geld kwijt. En dan wordt het zielig.
Op tv was ruim aandacht voor een man die zijn levenslang opgebouwde spaargeld was kwijtgeraakt. Dit had hij op een achtergestelde spaarlening staan omdat hij daarmee extra rente kreeg. Deze man was het symbool van de onrechtvaardige verrijking van de bank ten koste van zijn spaarders.
Onzin. Deze man is het symbool van achterlijkheid. Als iemand, zelfs na de val van Icesave, al zijn spaargeld onderbrengt bij één bank op een achtergestelde spaarrekening, dan kan het niet anders dan dat hij dit geld heeft verdiend met geluk. Het is dan ook niet meer dan rechtvaardig dat hij het geld verliest met pech.
Door deze aaibaarheidsfactor is wel de politiek zich gaan bemoeien met het beroep. Als iets funest is, is het wel de betrokkenheid van regelmakers. De reactie is immers dat accountants, die blijkbaar iets hebben met het volgen van regeltjes, zich daar nog meer op gaan richten.
Door iedereen met een mening wordt meegedacht over de oplossingen die voor het beroep gevonden moeten worden. Het grappige is dat niemand nadenkt, maar dat er alleen wordt gereageerd op datgene wat er al is. Alles met als uitgangspunt: er is behoefte aan accountants.
Waarom niet een keer alle zekerheden weglaten? Simpelweg beginnen met de vraag of er sowieso wel behoefte is aan accountants?
Als dat antwoord ontkennend is, kunnen we de rest van de discussie achterwege laten. Als het antwoord bevestigend is, laten we dan eens proberen hoe het beroep eruit zou zien als het beroep vanuit het niets opgericht zou worden. Los van bestaande regels, los van de overheid, los van de IFAC en vooral los van wat wij met z'n allen daarvan vinden. Gewoon helemaal vanuit het niets.
Wie durft er mee uit de box te stappen?