Sandra Bullock, accountants en de geluksfactor
Er is al menige studie gedaan naar de correlatie tussen ons tevredenheidsgevoel - ik vind 'geluksgevoel' een wat te hoge lat - en onze materiële welvaart, ons inkomensstreven en onze ambities.
David Brooks besteedde er onlangs onder de titel The Sandra Bullock Trade een mooie column aan, rond de centrale vraag: Zou u een geweldige professionele triomf willen inruilen voor uw persoonlijke zielenrust?
Brooks verwijst onder meer ook naar interessante studies en artikelen van Carol Graham over dit onderwerp.
Er zijn ook verwante studies, onder meer naar het positieve effect (voor vier tot zes jaar) van een Oscar op de levensverwachting van de winnaar ten opzichte van de verliezers. Of naar de boze reactie van apen op een transparant beloningssysteem dat zijn collega-apen met druiven beloont voor dezelfde taak waarvoor hij of zij het moet doen met komkommerschijfjes.
Ondanks de bekendheid van dit niet alleen filosofische maar ook zeer praktische thema, leverde David Brooks' stukje hem een tsunami aan reacties op (op dit moment 323 stuks).
Wij blijven blijkbaar gefascineerd door het paradoxale verschijnsel dat geluk enerzijds niet te koop is, maar de gedachte van meer koopkracht ons wel gelukkig stemt. Dat onze appreciatie van ons 'welzijn' niet kan worden opgehangen aan meer geld - soms zelfs helemaal niet - maar we wel iedereen met dollartekens in de ogen zien lopen.
Dat levert interessante onderzoeksperspectieven en -vragen op, ook voor ons beroep. Zoals:
Geeft het niet een geweldige professionele satisfactie als je een audit uitkomt met de rug nog recht?
Ook als dat toevallig ook nog gebeurd met het perspectief van een geringe 'pakkans' bij een onverhoopt teveel aan achteroverbuigen?
Ondanks het (ook carrière)risico om uiteindelijk toch die klant te verliezen?
Ook als we hem verliezen?
Wat doet een inhoud-boven-vorm praktijkvoering voor ons levensgenot, in vergelijking met een meer opportunistische vorm-boven-inhoud attitude?
Wat betekent een zeer steile beloningsdifferentiatie binnen een accountantskantoor voor de praktijkmoraal? En voor de individuele satisfactie?
Hoe gelukkig is een beroep (en haar leden) dat ook haar ondergrondse moedige daden niet echt met den volke kan delen?
Hoe gelukkig is een beroep (en haar leden) dat werkt met een bedrijfmodel dat zelfs bij de diepste financiële crisis geen enkele publieke signaalfunctie kan laten zien?
Hoe is de geluksdistributie van de individuele leden van zo'n beroep? Is er een correlatie met inkomen? Zijn daar lessen uit te trekken voor het bedrijfsmodel, op kantoor- en macroniveau?
Meet het geluksgevoel van de receptioniste en vergelijk dat met het geluksgevoel van de kantoorvoorzitter. Waarom concluderen we dat de receptioniste wordt overbetaald?
Ik denk dat we als beroep nog best iets van deze studies kunnen leren. Voor onze eigen professionele zielenrust. Of alleen maar voor onze effectiviteit. Of die van de receptioniste.