Ik stop ermee
Een aantal weken geleden vertrokken achter elkaar Agnes Kant, Camiel Eurlings en Wouter Bos uit de politiek. Redenen: verlies van de verkiezingen, het willen stichten van een gezin respectievelijk het besteden van meer aandacht aan het gezin.
Betreft dit een goede ontwikkeling? Slaan feminisme en emancipatie hier een beslissende slag? Of is er juist sprake van 'vertrutting' van de politiek? Ik kon en kan de antwoorden nog niet vinden. Maar het heeft me de afgelopen tijd wel bezig gehouden.
En eigenlijk al eerder. Het gaat te ver mezelf trendsetter te noemen, maar ik worstelde zelf ook met de problematiek van Camiel en Wouter. Ben ook vader van drie jonge kinderen: Thom (7), Daan (6) en Huub (4). Weekenden die bestaan uit voetbal(training) en zwemles. Of een leuk uitje.
Mede daarom - maar ook omdat mijn houdbaarheidsdatum opraakte - stopte ik ruim twee jaar geleden als directeur van de Accountantsopleiding van Nyenrode. Ik gaf het stokje over aan Leen Paape. Trok mezelf terug van het pluche.
Uit de reacties bleek dat velen dat niet begrepen. Wie geeft er nu macht, gezag en status op om in relatieve luwte te gaan zitten? Maar dergelijke reacties zijn gebaseerd op een misvatting. Ik kreeg er veel voor terug. Minstens zo leuk werk, minder 'agendadwang' en meer mogelijkheden om aandacht aan het gezin te besteden. Een keer met de jongens ontbijten of gewoon thuis te zijn met avondeten.
Niet dat ik per saldo minder ben gaan werken. Wel anders. Het schrijven van blogs werd een hobby. Tijdsintensief en verslavend. Altijd het nieuws volgen. Veel achter de computer, 's avonds en in het weekend want het 'normale' werk gaat altijd door, om zelf op zoek te gaan naar meldingswaardige thema's.
Dikke rapporten lezen om niet zomaar iets te roepen. Informatie vergaren om stellingen te onderbouwen. Om de lezer te informeren. Om studenten een scherpe en kritische blik bij te brengen. Om het Accounting Establishment wakker te schudden. De fat-ass partners van de accountantskantoren te confronteren met het verschil tussen 'woorden' en 'daden'. De hypocrisie binnen ons vak aan de orde te stellen.
Het leverde soms stevige discussies op. Via reacties op de blog. Of achter de schermen. Soms werd ik tot de orde of op het matje geroepen. Vanuit het NIVRA, door partners of een persvoorlichter van een accountantskantoor. En ook wel eens door collega's in eigen huis.
Ik zal die discussies gaan missen. Want ik stop ermee. Wil meer tijd voor het gezin. Maar er is nog een reden. Ik ben tevens in overleg met een accountantskantoor over een parttime aanstelling. Aandachtsgebieden zijn, naast vaktechniek, de verbetering van het transparantieverslag en het beloningssysteem. Nu het mij niet van buitenaf lukt, ga ik het op deze manier proberen. If you can't beat them, join them.
Langs die weg hoop ik werk en privé weer wat meer in balans te brengen en bovendien - als wetenschapper die tot dusver vanaf de zijlijn opereerde - wat meer feeling te krijgen met de concrete praktijk van het accountantsberoep. Het gebrek daaraan is immers het verwijt dat mij vaak trof.
Om cynische commentaren voor te zijn: niet de verdiensten zijn doorslaggevend geweest bij deze beslissing om over te stappen naar de kantoorpraktijk, maar het vooruitzicht daadwerkelijk veranderingen door te kunnen voeren.
Ik schreef in precies 2,5 jaar tijd ruim 150 blogs. Het is nu even genoeg. Sommigen zullen de blogs wellicht missen. Anderen hooguit als 'kiespijn'. Dat ik u zal missen is zeker. Ik dank u allen voor de reacties onder de blogs. En dan met name directie en bestuur van het Koninklijk NIVRA voor de ruimte die mij is geboden mijn - vanuit hun standpunt bezien: vaak controversiële - mening te ventileren.