Het democratisch teveel (2)
In mijn vorige blog ging het over het democratisch teveel in Nederland en Europa.
Steken we Atlantische Oceaan over, dan zien we een machodemocratie waar een Amerikaanse president met overgrote democratische meerderheid is gekozen. Met aanvankelijk ook nog een eigen partijmeerderheid in Huis en Senaat.
Daarop blijkt hij echter niet te kunnen rekenen om echt iets te doen omdat, net als in Europa, het belang van de delen (allemaal minderheden) in belangrijke mate bepaalt hoe de stem voor of tegen het belang van het geheel zal uitvallen. Bovendien is een Senaatsmeerderheid van zestig procent vereist om echt iets groots te kunnen doen - en dat in een tijd waarin alleen iets groots iets inhoudelijks kan bewerkstelligen en een verkwistend verleden kan fiksen.
En dat wordt nog vele malen moeilijker als je, zoals onlangs is gebeurd, door één stem te verliezen bij tussentijdse verkiezingen ook de vereiste Senaatsmeerderheid verliest. En als je tekorten met nog meer tekorten moet bestrijden.
Ook deze patstellingen voeren, net als in Europa, tot belangrijke concessies aan 'het noodzakelijke'. We zullen het zien aan de Amerikaanse hervormingsvoorstellen ten aanzien van de financiële regelgeving. Die concessies liggen veel dichter bij het mondiale accountantshuis, dus ook ons huis, dan we ons kunnen voorstellen. Ze zullen voor lange tijd ook ons beroepslot bepalen.
Voor ons beroep betekent dit alles interessante maar ook riskante tijden: Een chronische achterstand in effectieve regelgeving binnen een theater van balansflatterende overheden, al dan niet met behulp van behulpzame private sector spelers.
The usual suspects die datzelfde spelletje begin deze eeuw leerden in hun eigen privézandbak, hebben hun derivaten-balletje-balletje naar nu blijkt ook een verdieping hoger getild, naar staatsniveau. Dat komt bovenop de nog maar deels verteerde derivatenhaarbal uit de credit crunch crisis.
Een en ander gaat vergezeld van een hoop geblaat maar nog steeds weinig wol over echte hervormingen van het financiële stelsel. Die moeten worden uitonderhandeld tussen partijen die zulke hervormingen ook bezien vanuit hun eigen landsbelang. Regulation light is, wat ook de mondiale belangen zijn, goed voor het nationale investeringsklimaat! En dat alles in een mondiale governance-dynamiek die kan worden getypeerd met het aloude: 'The inmates are running the asylum.'
Nee, dit is geen gezeur over teveel of te weinig democratie, maar Reality Show 2010 in action. En we doen er allemaal aan mee of zijn er bij betrokken: privé, als belastingbetaler, belegger, werknemer, werkgever, kiezer, vader en zoon, moeder en dochter. Plus sociaal, als overheid en via alle institutionele constructies die we er maar bij kunnen slepen.
Dit alles geeft me wel de gelegenheid om mijn belofte nog eens te herhalen aan diegenen die voor dit prachtig beroep hebben gekozen: Never a boring day.