Nout
Laat ik beginnen met een bekentenis: Ik heb een zwembad in mijn achtertuin.
Goed voor honderdduizend liters water. Verzachtende omstandigheid: Het gaat om overwegend regenwater, dat hier tijdens drie maanden tropisch Washington DC in overvloed aanwezig is.
Het flauwere - ongroene - excuus is dat ik hem niet zelf heb laten bouwen. Het zwembad kwam met het huis, in 1995 gekocht. Achteraf helemaal niet zo onhandig, als je gegarandeerd meer dan zestig zwoele dagen boven de dertig graden kunt verwachten.
Het heeft ook een waterstofzuiger (bodemvuil), bij de zwembadaristocratie beter bekend als een Polaris. Deze houdt, dankzij de door een ingenieuze navelstreng gecontroleerde waterdruk met stofzuigereffect, zo'n plas schoon.
Iedere Polaris heeft zijn eigen persoonlijke tintje: in zijn frivool of juist gedimd gedans bij het aftasten van de ovaalvormen van het bad, zijn opruimvermogen, om maar niet te spreken over zijn weerbarstigheid.
Om er zeker van te zijn dat iedere Polaris zich echt bij ons thuis voelt, geven we elke generatie - net als de kinderen, kat, hond - een bijnaam die bij zijn persoonlijkheid past.
De eerste, in 1995, werd Huub genoemd. Naar rechter - nu in welverdiende ruste - Huub Willems. Vanwege zijn intellectuele hoogstandjes, pragmatisme bij bodemprocedures, zijn sierlijke vermogen om muren te beklimmen en zijn af-en-toe welluidende uitspraken. Want ook een Polaris spreekt oordelen uit, soms briesend, vooral als hij hoofd boven water probeert te houden.
De tweede, in 1999, was een uitstekende ijzig-lijzige machine, met weinig kapsones en een Zweeds temperament. Een waarlijk alter ego van een oud-collega bij de Wereldbank, en even onluidruchtig. Die hebben we dan ook Sven genoemd. Hij gaf het dit voorjaar op. Dus een andere gekocht.
Het heeft even geduurd, want het nam enige weken studie, maar de tijd (en het seizoen) is nu rijp voor de naamgevingsprimeur van onze derde Polaris-generatie. Niet doorvertellen:
We noemen hem NOUT.
Ten eerste omdat het onze gewoonte is om alleen eenlettergrepige voornamen te gebruiken.
Ten tweede omdat 'Wellink' zo onvriendelijk jaren vijftig 'alleen achternamen'-achtig klinkt.
Ten derde omdat wij sterk onder de indruk zijn van het stochastisch-determinisme van onze minionderzeeboot, net als bij Nout, en beiden stofzuigervermogen hebben après le déluge.
Ten vierde omdat beiden nogal wat tekenen vertonen het hoogwater niet altijd van het laagwater te kunnen onderscheiden. Wat soms wel eens wat onnodige averij veroorzaakt, en heel soms erg veel. Maar perfectie is de vijand van het goede. Toch?
Ten vijfde omdat beiden, als ze bovenwater komen, een gezellige b(r)abbel laten horen. Zoals geen Polaris hiervoor, en geen Nout hier op volgend.
Ten zesde omdat beiden zich duidelijk op hun gemak voelen in een overvloed aan liquiditeit.
Ten zevende omdat beiden zich nogal eens vastlopen op hun eigen staart. Met als gevolg dat ze de navelstreng waarmee ze aan de echte wereld zijn verbonden, via het ingebouwde achteruitmechanisme nogal eens los moeten trekken van eigen lijf en leden.
Ten achtste omdat beider stuwmechanisme, ondanks hun op het oog sterk onafhankelijke handelen, aan de kade is gebonden en verbonden.
Ten negende omdat beiden zijn ontworpen op basis van een neiging tot te veel empirisch achteruitkijken; en ze wars zijn van heuristische prognostiek.
En ten tiende vanwege hun gedeelde voorliefde voor de automatische piloot, bij alles wat zij doen. (Ik heb inderdaad geen Zwarte Zwaan meer gezien in mijn achtertuin, sinds Nouts recente aantreden.)
Wij vertrouwen er op dat Nout een even goede vriend van het huis zal worden als zijn illustere voorgangers. En wij verheugen ons bij voorbaat dat hij geen muis kwaad zal doen.