Een eigen tegel op het perron
Op het station van Den Bosch ligt een paar meter van de roltrap van perron 4b een tegel met een naam. Eerst een halve tegel, dan twee hele tegels, en op de derde hele tegel staat de naam van Fred, geschreven met witte verf.
Ik ken Fred niet en heb hem ook nooit gezien. Misschien is Fred wel met pensioen. Want om een tegel met je eigen naam te krijgen moet je wel heel vaak met de trein hebben gereisd. Ik stel mij voor dat de treingenoten van Fred inmiddels al twintig jaar met dezelfde trein reizen. Ze komen niet bij elkaar op bezoek bij verjaardagen, maar ze weten dat de vrouw van Fred van fietsen houdt en dat ze twee dochters hebben die op zichzelf wonen.
Ik stel mij voor dat Fred op een ochtend is verrast door zijn treingenoten. Fred komt van de roltrap en ziet dat ze wat vroeger zijn dan normaal, want Fred gaat elke dag op hetzelfde tijdstip van huis en bij aankomst bij het station had hij volgens de klok nog zeker vijf minuten. Op het moment dat de roltrap beneden aankomt stappen de treingenoten opzij en ziet Fred het eerbetoon op de grond op perron 4b liggen. Even een emotioneel moment, maar dat is over als ze samen op de trein stappen.
Jaren geleden had ik voor mijn stage een trajectkaart van Tilburg naar Den Haag. Toen viel het mij al op dat elke ochtend dezelfde mensen op het perron stonden, maar ook op dezelfde plek. Een aantal van hen stond elke ochtend op dezelfde tegel. Hun eigen tegel, hoewel er geen naam op stond.
Ik merkte dat toen ik een keer op het perron stond te wachten en een militair persoon heel dicht tegen mij aan ging staan, met baret op en een lange jas aan. Terwijl op het hele perron best nog wel een plek vrij was.
Ik bleek op zijn tegel te staan. Vanaf die dag ging ik niet meer op zijn tegel staan en was ik een loslopende op het perron. Maar dat kwam ook doordat ik tweede klas reisde en de betreffende tegel op de eerste klas uitkeek. Het was wel grappig als de trein was omgegooid en de rijtuigen in een andere volgorde binnenkwamen. Eerst nog even twijfel bij de militair persoon - heeft hij het nou goed gezien? - om dan op een drafje zijn post te verlaten richting het eersteklas rijtuig dat hem al even geleden was gepasseerd.
Ik moest denken aan de tegel van Fred en de militair persoon, omdat ik mij de laatste tijd erg bewust ben van het belang van bedrijfscultuur en aandacht voor verandering om dingen voor elkaar te krijgen.
Afdelingen, computersystemen en organisaties doen helemaal niks. Het zijn de mensen die het moeten doen. Tegelhouders en loslopenden.