Geen business as usual graag
Deze week was de week van het gevoel koesteren, en uitbundig vieren, van bevrijdingsdag hier in de VS. Van een veelbelovende, letterlijk en figuurlijk, nieuwe president die even op de vrij algemene goedkeuring van zijn volk kan rekenen. Zelfs een meerderheid van de Republikeinen uit zich nu positief over hem. What a difference a day makes. Vasthouden dat moment, het kan zo voorbij zijn!
De zakelijke dienstverleners - advocaten, accountants - spelen snel en handig in op de nieuwe gemoedstoestand. De uitnodigingen kennis te nemen van hun visie over het ingezette nieuwe tijdperk stromen binnen.
De grote kantoren hebben decennia geleden al begrepen dat een 'bipartisan' imago goed betaalt. Donaties gaan dan ook altijd naar beide politieke partijen. Partners maken geen geheim van hun politieke kleur en kantoren maken er geen geheim van dat er ruimte is voor partners van de twee belangrijkste partijen. Er is soms niets fout met het van twee kantjes eten.
Ik was in 1971 voor het eerst in de VS voor een eenjarig kantoor-traineeprogramma. Al vijf dagen na landing zat ik dankbaar en groen als speciale gast met cliënten aan de 'kantoortafel' van de (Republikeinse) kantoorleider en zijn (Democratische) vrouw in het kader van een Republikeins fundraising dinner in Chicago, voor zo'n $ 500 per servet.
De verkiezingsslag van 1972, met George McGovern als democratische tegenstander, was al volop ingezet. We hadden de zittende president Richard Nixon en, jawel, Spiro Agnew, als sprekers.
En dat terwijl de toenmalige gouverneur van Californië, ene Ronald Reagan, voor het eerst rechtstreeks vanuit zijn ambtswoning op 3000 km afstand live op een turbo screen de honderden aanwezigen toesprak. Een hi-tech novum in die tijd. Ik zal deze leerzame duik in het diepe van het Amerikaanse politiek en zakelijk leven nooit vergeten.
Ik moest er weer even aan denken toen ik deze week - twee dagen na Obama's inauguratie, als het om machtswisselingen gaat laten men er hier geen gras over groeien - een exclusieve briefing van twee grote advocatenkantoren over het te verwachten wetgeving/reguleringsklimaat bijwoonde.
Een uitstekende gelegenheid voor deze kantoren om zich, lik op stuk, te profileren met hun deskundigheid om zich snel aan te kunnen passen aan een nieuw regime - le roi est mort, vive le roi. En om schaamteloos hun 180 graden janustrucje te demonstreren, te bewijzen dat ze geprivilegeerd toegang hebben om de toekomst beter dan wie ook te voorspellen, honger en dorst te kweken naar hun excellente diensten en hun vaktechnische acrobaten een platvorm te geven hun kunstjes te laten zien.
Zo'n dag is dan geheel verzorgd. Ontbijt vanaf, jawel, half acht en een voortreffelijke lunch die werd weggespoeld met echte ijsthee, want de Amerikaanse traditie uit 1971 van drie martinilunches gevolgd door emmers goede wijn om de bittere smaak weg te spoelen is voorbij. Maar dat is slechts een tijdelijke soberheid, die aan het slot alcoholisch wordt goedgemaakt met een netwerkende receptie en een overvloed aan uitbundig naar cliëntenpotentieel grazend personeel.
Er werd inhoudelijk niet veel meer gezegd dan wat we op een andere manier al wisten: De regelgevers zijn nog even verward over de kredietcrisis, maar nu op Democratisch niveau; de voornaamste nieuwe regelgevers liggen nog op de pijnbank van Senaatshoorzittingen, en 'we' kennen ze. We kunnen op dit moment alleen maar gissen.
Al wat ik geleerd had aan het einde van de dag is dat er verandering in de lucht zit, en dat de gastheren voldoende expertise in huis hebben om hun gasten te helpen lucht, licht of duisternis in deze aanstaande veranderingen te brengen. Voor wie daar behoefte aan heeft. En als onverhoopt die behoefte niet bestaat kan hij altijd wel gecreëerd worden.
Nee, geef mij maar een letterlijk en figuurlijk met kop en schouders boven alles uitstekende no nonsense icoon als Paul Volcker, die deze zelfde week de Amerikaanse senatoren in een notendop een reality check gaf van de toestand van de financiële wereld van vandaag - waar ik graag mijn handtekening onder zet, omdat je met zo'n ontwapende nucleaire bottomline tenminste iets kunt doen:
"Over time the hard fact is, several trillions of dollars will be necessary to be committed in a combination of budgetary expenditures and various guarantee and insurance programs and extensions of credit by the Federal Reserve. Obviously commitments made of that magnitude raise very large questions, including the need to avoid wasting taxpayers money, raising fears of future inflation and risking the undermining of confidence in the dollar"
Het somt het wel op. En het grote woord is er tenminste uit: 'several trillions'. En dat is alleen de VS.
Het zou interessant zijn om nu ook eens een Europese en Nederlandse schatting te horen, met daarbij een inhoudelijke uitleg van alle financiële poortwachters hoe ze het zover hebben laten komen. En dit dan voor we gaan werken aan werkverschaffings-jamboree's over de rug van al deze ellende, overwegend ten eigen bate.
Ik heb het al eerder gezegd: business as usual mag niet weer de orde van de dag worden.
Tenzij we het flauwe, excuserende en verlammende cliché van "de geschiedenis die zich altijd herhaalt" willen laten herkansen.