Juni corporate governance maand
Dat geldt voor mij althans, en alle anderen die daar wonderbaarlijk de tijd voor kunnen vinden. In juni draait de corporate governance-molen in de VS en internationaal op volle toeren. Vraag me niet waarom. Het zal waarschijnlijk te maken hebben met facility management van de universiteiten, dat spoort met de eisen van het eigen economisch principe.
Juni is de maand van mijn jaarlijkse gang naar het Amerikaans corporate governance Walhalla van het Millstein Center, Yale University in Connecticut. Juni is ook de maand van de jaarlijkse jamboree van het International Corporate Governance Network (ICGN), dit jaar in Korea.
Het is waarschijnlijk de 'grand cru niet zo controllee' van het mondiale corporate governance-debat. Met achter zich een $$-vuurkracht van ledenorganisaties en institutionele investeerders die gezamenlijk zo'n vijftien triljoen (15.000 miljard) dollar gedane - en (niet onbelangrijk) te overwegen - investeringen vertegenwoordigen.
Ik mocht daar ook bij zijn, dit keer als moderator van een van de sessies. Over de rol - en het falen daarvan - van micro- en macropoortwachters. Van het accountantsberoep, via de centrale banken tot en met het mondiale Financial Stability Forum.
Geen lichte vakantieliteratuur, als je er tenminste integraal verslag van wilt doen. Dat doen we dus ook niet. We pikken voor deze zomerse gelegenheid even de eigen krent uit de pap: Hoe komt het dat, na tien jaar good governance-debat, chaos in de financiële markten nog steeds kan regeren? Hoe heeft het zover kunnen komen?
Er zijn grote koppen zijn gevallen in de corporate financiële wereld van de VS. Maar dezelfde toezichthouders zitten er nog steeds in het zadel. Evenals in Europa, ondanks het feit dat daar toch ook ongeveer de helft van de klappen zijn gevallen. De 2007 verslaggevings- en verantwoordingsrapporten van die toezichthouders zijn - ook in Nederland - zodanig geschreven dat het erop lijkt dat mea culpa's alleen in het begin van onze jaartelling verplicht waren.
Altijd hebben anderen het gedaan en niet gezien. En de rest is gewoon een Act of God geweest. Of, om met Wim Sonneveld te spreken 'zo'st ggekomen ...'. Lees bijvoorbeeld het jaarverslag 2007 van De Nederlandsche Bank.
Welnu, er is klimaatsverandering op komst. De temperatuur stijgt al voelbaar. Men leze de persanalyses over de kredietcrisis en onze macro-gatekeepers asleep at the switch. Men neme de recente waarschuwingsschoten vanuit het Europees Parlement, die openlijk spreken over falend toezicht en een te inflexibele houding ten aanzien van de oplossingen. Of men neme de voorstellen van de Amerikaanse minister van Financiën Henry Paulsen, die wijzen op een hoognodige revolutie in de financiële architectuur.
En neem dan tegelijk ook even de uitslag mee van het hierboven genoemde Korea ICGN 2008 electronic voting system, waar meer dan negentig procent van de aanwezigen van oordeel bleek dat de verantwoordingsconstructie van macro-gatekeepers schromelijk tekortschiet. En waar meer dan tachtig procent van de goed geïnformeerde aanwezigen er op stond dat deze macrotoezichthouders hun risicovermijdende gedrag eindelijk eens fundamenteel moeten wijzigen.
Ofwel: dat die toezichthouders van een al te makkelijke inspanningsverplichting overgaan op een resultaatsverplichting. En expliciet zouden moeten certificeren, al dan niet onder het even expliciete voorbehoud dat 'er geen systemic risico's zijn die een materiële impact kunnen hebben op het ordelijk functioneren van de financiële markten'.
En de wereld zou beter weten waar zij aan toe is. That would be my day. That was my day.
Paralysis by post factum analysis voldoet niet langer. Het volk wil resultaten, op zijn minst in de zin van reële risicoprofielen. Laten we hopen, in ons eigen belang en dat van de toezichthouders, dat de nu nog amechtige gatekeepers zullen luisteren.
Daar worden ze ten slotte wel voor betaald.