Nachtboek NIVRAA-voorzitster 2011 (14): RA's naar China
Elske Patinama (46), voorheen AA en nu RAA, is sinds 1 januari 2010 voorzitster van het nieuwe Nederlands Instituut van wettelijk erkende accountants (NIVRAA). Dit instituut is het resultaat van een door wetgeving in 2009 gedwongen huwelijk tussen NIVRA en NOvAA. Met enige regelmaat noteert zij in een ‘nachtboek' haar gedachten over de actualiteiten rond het accountantsberoep zoals die anno 2011 dag in dag uit op bestuursvoorzitters afkomen. Aflevering 14.
25 Mei, 2011: Het OVT programma van 30 januari 2000 kondigde het zo duidelijk aan: "De eerste Chinezen kwamen Nederland in 1911 als stakingsbrekers binnen. Het waren zeelieden, die bereid waren om barre omstandigheden te werken. De reders waren zo blij met deze werknemers, dat ze meer Chinezen in dienst namen. Tijdens de crisisjaren in de jaren dertig verkochten Chinezen pindakoekjes, vandaar de uitdrukking pinda-Chinees. In 1936 werden 2.000 Chinezen uit Nederland gedeporteerd naar China. Hans Olink spreekt met Karina Meeuwse, die de Chineze gemeenschap in Nederland niet zo gesloten vindt als algemeen wordt aangenomen. Ze zijn alleen zeer op zichzelf." (Geluidfragment Pinda-pinda, lekka-lekka van Willy Derby.)
We zijn precies een eeuw verder, en bijna in een omgekeerde wereld. t Kan verkeren. Ik ga volgende week naar China voor het internationaal congres van ‘gatekeepers' (Nee, Hans Blokdijk, zie je blog van 1 April 2011: het heet niet ‘keetkiepers'. Flauw. Er wordt echt hard gewerkt bij toezichthouders, ook al verantwoorden ze zichzelf niet zo graag). We mogen daar als NIVRAA met ‘waarnemerstatus' aan deelnemen.
We zitten niet meer aan de hoofdtafel. ‘Das war Einmahl'. De internationale stem van het beroep in de internationale financiële architectuur wordt tegenwoordig geheel vertegenwoordigd door het IFAC. Zelfs de nu wat meer ingetogen Amerikanen en de eigenzinnige Britten gaan daar nu mee akkoord.
De eerste Nederlandse voorzitster van het NIVRAA komt dus precies een eeuw na invalsdatum 1911 in China aan. En met plezier, enerzijds als mini-gatekeeper, anderzijds ter versterking van de Chinees-Hollandse beroepsrelaties. Had mijn moeder ook nooit van me gedacht.
We hebben tijdens de credit crunch van vier jaar geleden behoorlijk onze bek opengetrokken over falende 'gatekeepers', maar tegelijk ook goede alternatieve voorstellen voor gedaan hoe het beter zou kunnen. Dus daar zitten we nu - in China, of all places - resoluties te oogsten waar we jaren hard voor gewerkt hebben. Om onze eigen toezichthouders, respectievelijk onze ‘enablers', zo te situeren dat we er als beroep meer aan hebben dan alleen als commentatoren op beroepsincidenten na gedane moeilijke zaken. Maar ook om als partners in een chronisch moeilijke strijd, constructief-preventief, de uitdagingen, soms provocaties, van iedere dag structureel voor te blijven, in plaats van altijd weer achter de feiten aan te lopen.
We gaan niet naar China toe als stakingsbrekers, maar we zijn wel bereid onder even barre omstandigheden als in 1911 (misschien een tikkeltje overdreven?) ons gelijk binnen te halen.
Mijn geheime agenda is China ervan te overtuigen straks meer Nederlandse accountants (begint al een zeer goed exportproduct te worden!) in dienst te nemen. Er is een groot tekort daar aan accountants, en wij hebben precies wat ze nodig hebben. En als de spreekwoordelijke ‘Chinezen van Europa' hebben we misschien ook nog wel een streepje voor. (Nee maak je geen zorgen, dat wordt geen sales pitch van 'ERRA-ERRA-LEKKA-LEKKA, Afdeling NIVRAA Protocol heeft daar uitdrukkelijk tegen gewaarschuwd; de verkoop zal gaan met cachet maar wel met tanden).
Dat is nog eens andere koek dan die bangmakerij van een paar jaar geleden over die horden Chinese accountants die hier, of digitaal vanuit daar, het beleg van ons brood zouden gaan concurreren. Ik zei toch al, het kan verkeren.
Ondernemersgedreven zijn we wel, als Hollanders. Menigeen is groot geworden op de nodige pinda-pinda lekka-lekka. Maar het is ook wel altijd een beetje onvoltooid verleden tijd gebleven. Dat vonden we ook van de Chinezen van 1911, toen ze - ik geloof bij Lobith, of was dat ander vreemd volkje? - de grens over kwamen. En honderd jaar later eigenlijk nog steeds, doordat ze hun nieuw gevonden kapitalisme flinterdun maar dieprood kunnen blij