'Bonen tellen, bonen maken'
Ik draag het controllersberoep een warm hart toe. Ik heb er zelf zo'n zes jaar van mijn professionele leven een spannend en intrinsiek deel van uitgemaakt. En ik heb bij herhaling 'bekend' dat van alle functies die ik heb mogen meemaken - interne accountant, externe accountant en controller - het controllersvak me professioneel altijd het meeste heeft bekoord.
Als controller gebruikt men zijn/haar hersenen als duwspieren, in plaats van - zoals typisch bij de audit - trekspieren.
De controller is enerzijds frontsoldaat. Dat wil zeggen, hij/zij vormt de eerste fiduciaire verdedigingslijn. Met een duidelijke eindverantwoordelijkheid voor de integriteit van de informatievoorziening, intern en extern.
Anderzijds is de controller tevens de laatste professionele verdedigingslijn in hoogste instantie, wanneer de integriteit van informatie kruist of botst met de factor macht, vermeende of reële politieke wensen en noden, en soms met de waan van de dag. Of erger. Maar het is altijd spannend.
Het gaat bij de controllersfunctie om meer dan 'bonen tellen'. Het gaat ook over de kunst, de efficiëntie en effectiviteit van het bonen maken. Het beroep dat wordt gedaan op uiteenlopende kennisgebieden is voor de controller vrijwel onbeperkt. Hij is de 'libero-Ausputscher' van het speelveld, die soms zelfs de eigen teamspelers voor de voeten moet lopen.
Hij moet in staat zijn ruimte te creëren voor anderen, ten koste van eigen glorie. Hij moet primadonna's op de tenen trappen, zonder tegelijk het eigen doel in gevaar te brengen. De controller staat ook vaak in die goal, als het niet anders kan. En hij 'gaat' onverdroten voor de goal aan de andere kant, bij iedere gelegenheid die zich voordoet. Zijn rol gaat als geen ander om de prestaties van het team in zijn geheel.
In een volgend leven kies ik weer voor accountancy, maar dan liever voor controller dan controle.
Waarom vertel ik dit? Daarover de volgende keer.