Dan hoort u het ook eens van een ander
Conform het redactioneel belangenverstrengelings-statuut van NIVRA's nieuwste accountants' window of and on the world, interviewen wij (I) mevrouw Joyce Muis-Lowery (mevr. M-L). Dit ter feestelijke gelegenheid van de eerste blog van haar eigen 'bloke', de onbestendig opinionated accountant, Jules Muis RA.
Jules Muis
Als legaal ex-allochtoon met 25 jaar metterwoon Benelux-ervaring - annex inhoudelijk ver-Europeaanste Amerikaanse - kent mevr. Muis het accountantsberoep als haar eega's broekzak. De oordeelsonthouding is nooit in haar DNA betrapt. Zij staat empatiek ten opzichte van de adembenemende uitdagingen van de praktische brede beroepsuitoefening van de accountant. En heeft in 1991 als first lady van (de voorzitter van) het NIVRA geacteerd. Joyce Muis-Lowery heeft als Engelstalige redactrice van wetenschappelijk- publicitaire afkomst menig verwoede poging van hooggeleerde voortrekkers van het beroep hun steenkooldenken in de Engelse taal te liquificeren, bloedig en creatief-kritisch begeleid. En tot meerdere glorie van de hunnen en hun beroep, dominante egos - naaste familie niet uitgezonderd - tot meer hanteerbaarder proporties teruggeboetseerd.
(De redactie verontschuldigt zich bij voorbaat voor de disfunctionele Nederlandse en Engelse (US) spell-check software: ‘Here is keen kroit thegen gewashen'.)
I: Mevr. Muis, uw man heeft met zijn besluit te gaan bloggen in NIVRA-verband het risico genomen een te grote broek aan trekken. Felicitaties?
Mevr. M-L: "Now, ik denkh eerder dat het de korthe broeck is; maar alles sal rech kom seggen se toch? Bloggen voor een 64-plusser is voor mij een wat puberiaanse vierde jeugd re-invention-poging. Bloggen per se is het junkfood van, in fissers latein, de ‘bottomfeeders' van de publicitaire gemeinshap. Scribente hooligans, so to speak. Maar ‘t houdt ‘m wel van de straet. Als het hem en sein lesers maar kelukkig maakt. Dus good nieuws and shlecht news denk ik so."
I: Terugkijkend op uw eigen dertig jaren plus familiaire verhouding met het accountantsberoep: wat ziet u nu als astute insteken voor zo'n blog?
Mevr. M-L: "Met so'n interfiew als dit begin je natuurlijk wel fan het ferkeerde bein. Incestueus. Ik heb misschien voorkennis, achterafkennis en ik wort niet kehinderd door expertise. Maar mein insteek set geen soden aan de dike. Alhoewel ik seker weet dat sein speldenprikken het hart van de accountantswereld sneller kan doen kloppen; soms rasend snel. Ambulance gereed houden is mein adfies. Als ie maar naedenkt foor ie shreift, seker weiten."
I: Maar geeft U ons eens uw ‘best shot', om het in uw moers' taal te zeggen.
Mevr. M-L: "Accountants sein nogal autistische skepselen. Ick fraeg me af of de occupasie van accountant - chronishe bonenteller - foldoende aendacht heeft for ‘de Macht fan ‘t Woord". Enersijds, de korte ferklaring is wel erg kort en zuinig met altijd deselfde salfende woorden of het nu hoog of laag water is. Anderseits, lange geheugens sein kort, en de korte geheugens worden steets korter. En dus leren we niet. Oud en jong seuren alteit weer opnieuw met andere woorden over steeds hetselfde. Wim Molefelt heeft die fraag een halfe generatie geleden al ferstandiger en dieper en breeder in s'on mooie kark moedigh maar echoloos aangeshwengelt."
I: U bedoelt ...?
Mevr. M: "Now, foor Limperg sein simpele shtem liet horen was het, segt men, naetje met de pet met de accountant. Nae Limperg, seggen weer anderen, 2x nix. Dan how je allein maer Limperg self over om met enige trots je kinderen foor te lessen. De rest is allemaal herhaeling van setten door partieel roulerende shpelers, net als in America, met een constant wisselend decor als einige constante. Dolaerdige menshen die accountants, maer hartlehrs. Powerful harde scheif onder de scedel maar te weinig software tussen de oren. Hi-wired, hard-wired, allemael heel imposant. Maar te weinig hot-wired, en een beetje hardhoors en te beisiend als het echt telt. Dus te weinig urgentie als fooruitgedacht moet worden en te feel paniek als er opeens echt getelt gaet worden.
I: U bent ‘professional editor' van beroep geweest. Heeft u nog redactioneel advies voor uw eega?
Mevr. M-L: "‘Shrijfen is shrappen' seggen se so well in Holland. Maar eerst naedenken is beiter sei mein mother alteit. Mothers' advies sal niet good sein for sein life-expectancy, maar well die van sein lesers, if any."
I: En advies voor het Nederlanse accountants beroep?
Mevr. M-L: "Well, ick woon nu twaalf jaar al veer in de US, maar als ik mein ‘hubby' instemmend mag ziteren soals hij so faak een naamlose Nederlandse dichter ziteert als ‘t ‘m uitkomt: ‘Iedere waarheid die te groat is om gesien te worden, is waarsheinlijk kleiner dan j'um sien kunt.' Mot de AFM op de pet borduren van iedere register-accountant die hun sout waard is."
I: Mevrouw Muis, tot slot, hartelijk dank, en gefeliciteerd met uw nog zeer patent Nederlands.
Mevr. M-L: "Lalkoek."
I: U segt?
Mevr. M-L: "Soals Vondel al sei: Lalkoek. U offreert weer so'n typish obligate teflon goodkeurende ferklaring over mein Naiderlands waar de weireld so dwars doorhein keikt. Doet de waarheitsdichter fan hierbofen in sein graf gyreren."
I: Mevrouw Muis, tank joe very much.