'Discutabel, eenzijdig en verouderd'
Volgens Daniëlle Berndsen slaat Tom Nierop in zijn column ‘Meer vrouwen?’ (juli/ augustus) de plank volstrekt mis. “Zowel de beelden van mannen en vrouwen als de gevraagde competenties worden eenzijdig geschetst.”
Dit artikel is verschenen in de Accountant nr. 2, 2006
Bekijk alle artikelen uit dit nummer
Daniëlle Berndsen
Op een vrijdag in juli rolde ik mijn laptoptas bij mij thuis de gang in en ik bukte bij het passeren van de deurmat om ‘de Accountant’ van juli/augustus op te rapen. Een interessant nummer over arbeidsmarkt en personeelsbeleid. Ik kan de beschreven thema's goed herkennen als zaken die ook binnen ons accountantskantoor spelen. Veel lof dus. Totdat ik de column las van hoofdredacteur Tom Nierop met de titel ‘Meer vrouwen’. Nierop noemt in zijn column een aantal factoren die volgens hem vrouwen minder vaak geschikt maken voor topfuncties in de accountancy dan mannen. Die argumenten zijn discutabel en verouderd. Zowel de in de column gepresenteerde beelden van mannen en vrouwen als de gevraagde competenties voor topfuncties worden eenzijdig geschetst en kloppen in ieder geval niet met mijn beelden.
In de column wordt gesteld dat de balans tussen werk en privé een vrouwenissue is. Ik heb er geen moeite mee dat deze thema's aan vrouwenparticipatie worden gekoppeld. Als dat beter werkt in organisaties om diversiteit te bevorderen: niks mis mee. Wie echter denkt dat het uitsluitend een vrouwenissue is moet maar eens mijn mannelijke collega's gaan praten. Het thema balans werk en privé is volgens mij niet sekse-gerelateerd, maar eerder gerelateerd aan de sociale context waarin een individu functioneert.
Nierop stelt in zijn column dat het niet kunnen geven van monomane aandacht en het persoonlijk aantrekken van kritiek voor vrouwen barrières zijn om een topfunctie te kunnen vervullen. Ik ken echter genoeg mannen in topfuncties die minder werken en geen monomane aandacht geven aan de uitoefening van hun topfunctie. Sterker nog: monomanie is beslist geen aanbeveling voor een topfunctie.
En wat betreft het persoonlijk aantrekken van kritiek wil ik het volgende kwijt: als vrouwen kritiek zich persoonlijk aantrekken maar daardoor gedrevener zijn om zich in te zetten voor de organisatiedoeleinden: wat is daar mis mee? Marktwerking is dan niet op zijn plaats; misschien wordt het tijd om de vraag naar topfuncties anders te definiëren. Maar vrouwelijke competenties definiëren als handicaps gaat mij veel te ver. In de column wordt verwezen naar een opinieonderzoek van monsterboard.nl. Wellicht is dit onderzoek niet helemaal representatief om een uitspraak te kunnen doen over dit thema in de accountancy. In ieder geval is het een beetje oud, het dateert van 18 november 2003. Even googlen leverde mij een leiderschapsonderzoek op van 30 november 2005, uitgevoerd door Intermediair, met positieve berichten over vrouwen in topfuncties. En zo zullen er nog meer onderzoeken zijn. De een wat meer bij de tijd dan de andere.
Ik vind het jammer dat door het plaatsen van de column het vergroten van de vrouwenparticipatie in het accountantsberoep wordt ontmoedigd. Het vergroten van vrouwenparticipatie in topfuncties is naar mijn mening wel degelijk relevant. Vrouwen in topfuncties zijn nodig opdat de cultuur binnen accountantsorganisaties meer divers kan worden, zodat waarden en overtuigingen die in een organisatiecultuur een plaats krijgen door een bredere doelgroep worden herkend. En met een bredere doelgroep bedoel ik mannen en vrouwen met een hard en zacht karakter. Mannen en vrouwen die goed tegen kritiek kunnen en zij die daar wat meer moeite mee hebben. Maar met als gemeenschappelijke kenmerken dat zij uitstekende accountants zijn die ervoor zorgen dat er goede accountantsverklaringen worden afgegeven, dat jongere collega's goed worden opgeleid en dat klanten goed worden bediend. Dit lijkt mij voldoende maatschappelijk relevant.
Noot
Daniëlle Berndsen is werkzaam bij KPMG.