2020, een duistere film
De wearable SafeDistance van het Gentse bedrijf Lopos is opgenomen in de wereldwijde ‘Zone Check-dienstverlening’ van PwC, aldus een ANP-persbericht. Het apparaatje waarschuwt gebruikers “door middel van vibrerende, visuele en/of akoestische signalen” wanneer de afgesproken afstand tot collega’s niet in acht wordt genomen.
Dit artikel is verschenen in Accountant nr. 6, 2020
Bekijk alle artikelen uit dit nummer
» Download dit artikel (pdf)
» Download het hele nummer (pdf)
Ik weet niet hoe het met u is, maar mijn fantasie gaat bij dit soort berichten meteen op de loop. Ik krijg enge visioenen van apparaatjes om je pols, die je desnoods via een schok waarschuwen dat je binnen anderhalve meter van iemand komt. Dat je bijna geëlektrocuteerd wordt als je toch even een collega aanraakt. Een bijbehorende app waarin je alleen je eigen gezin kunt invoeren als ongevaarlijk, mits ze ook allemaal zo’n wearable dragen. En dat je dat ding niet zelf af kunt doen, maar dat dat alleen kan door een overheidsfunctionaris met een speciale sleutel. Zo’n man in een zwart pak die rechtstreeks weggelopen lijkt uit The Matrix.
Ons jubileumjaar 2020 is op wereldschaal vooral rampjaar geworden; het voelt nog altijd als een filmscenario dat we niet hadden durven bedenken. Een eng, ongrijpbaar virus dat zich razendsnel verspreidt; van Wuhan naar het Oostenrijkse Ischgl en vandaar naar Brabant, Londen, Milaan, New York en verder. De wereld is een dorp geworden, ook als het om besmettingen gaat.
Verplichte lockdowns, mondkapjes, boetes voor mensen die te dicht bij elkaar zitten. Verboden toegang tot alles wat het leven mooier en kleurrijker maakt: uit eten gaan, een museum, concert, theater, bioscoop of festival. Een bruiloft, een familiefeest: jammer, maar helaas. Dan maar geen mooiste dag van je leven. Een jaar van beeldschermen, thuiswerken, depressie en honger naar menselijk contact. Om nog maar te zwijgen van de financiële gevolgen. We stormen af op een tsunami van faillissementen, als straks alle steunmaatregelen op zijn. Het eerdere overschot op de vaderlandse begroting is inmiddels een gapend gat van tientallen miljarden, dat we hopelijk de komende jaren (decennia?) langzaam weer weten in te lopen. Hadden we ons dat een jaar geleden allemaal kunnen voorstellen?
Als we er niet nog middenin zouden zitten, zou het een film zijn waarvan je hoopt dat er geen vervolg komt. Een nieuwe versie van Back to the future, waarin Doc Brown over zijn tijdmachine zegt “Whatever you do, don’t ever go to 2020!”
De regering heeft met ‘routekaarten’ een vracht aan maatregelen over ons uitgestort. Op de deur van elk gebouw hangt inmiddels een lijst van spelregels om toegang te verkrijgen. Het is maar te hopen dat we die ook weer allemaal mogen vergeten, als straks betere tijden aanbreken. Want weer afschaffen van regels is vaak lastiger dan ze invoeren; daar weet het accountantsberoep na 125 jaar alles van. Uw beroep is springlevend, maar de HRA is er in de loop der jaren niet dunner op geworden.
Ik hoop op een gezond en beter nieuw jaar, waarin normaal ook weer echt ‘normaal’ mag zijn. Zonder wearable om mij met vibrerende signalen weg te houden van geliefde collega’s. Ik hoop dat 2021 een jaar wordt dat zich volstrekt niet leent voor een spannende film. Want over 2020 verschijnen ongetwijfeld nog duistere films genoeg.