Het maken van fouten is niet erg, het gaat erom hoe je daarmee omgaat. Een cultuur waarin je open en eerlijk kunt zijn, helpt enorm, aldus Marjan Heemskerk.

Discussie Column 04 mei 2022

Durven we te falen?

Ik las onlangs een interview met Marlies de Vries. Daarin benadrukte Marlies het belang van rolmodellen in de accountancy en dan vooral de verantwoordelijkheid die zij hebben om te laten zien dat het bij hen ook niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. 

Ik vond dit een heel open en eerlijk interview en wil het nog iets breder trekken. Want in de zucht van de afgelopen jaren naar verbetering van de controlekwaliteit, is ook een cultuur ontstaan waarin iedere gemaakte fout afgestraft wordt. Hoe vertaalt dit zich naar het gedrag van accountants? Kun je in zo’n omgeving nog wel open en eerlijk zijn? Wat betekent het voor je carrière als je faalt?

Van buitenaf lijkt iedereen het altijd goed voor elkaar te hebben. Maar niemand weet wat er achter de schermen gebeurt, wat er werkelijk in iemand omgaat. Terwijl het zo kan opluchten om te kunnen toegeven dat je iets niet weet, dat je geen idee hebt hoe je iets moet oplossen. In de privésfeer heeft iedereen wel eens meegemaakt een bepaald ongemak te bespreken met vrienden en dan eindelijk het gevoel te hebben dat je er niet alleen voor staat. Waarom doen we dat in ons werk dan ook niet wat meer?

Niemand is perfect, iedereen maakt fouten. Dat is ook het mooie van ons werk: het is en blijft mensenwerk. Daar worden fouten in gemaakt. Hoe erg we ook ons best doen om dat niet te doen. Goed nieuws: het maken van fouten is niet erg. Het gaat erom hoe je daarmee omgaat. En als je dan een cultuur hebt waarin je open en eerlijk kunt zijn, helpt dat enorm. Dan weet je dat je er niet alleen voor staat. Dat anderen ook fouten maken. Het hebben van rolmodellen, die durven toe te geven dat het bij hen ook niet altijd soepel loopt, is hierin een grote stap voorwaarts.

In mijn eigen colleges en bij studentenbijeenkomsten vertel ik ook vaker waar ik zelf tegenaan loop, wat ik lastig vind en waar het bij mij in het verleden fout is gegaan. Studenten kijken dan in het begin wat bijzonder naar mijn verhalen. Want waarom zou je toegeven dat je fouten maakt? Maar daarna komen hun verhalen los en merk je dat de studenten in de collegezaal het juist fijn vinden om fouten en onzekerheden te kunnen delen.

Op kantoren zouden we dat wat mij betreft ook moeten doen. Een rondje 'falen' delen. Wat is er fout gegaan? Waar voelde je je niet goed bij? En dan natuurlijk wel afsluiten met: "Wat heb ik hiervan geleerd?" "Wat wil ik jullie meegeven?" Hoe opener de cultuur is over dit soort dingen, hoe makkelijker het wordt. Want ook het bespreken van falen en onzekerheden is een vaardigheid die we moeten ontwikkelen. Hoe eerder we dit in onze carrière leren, hoe makkelijker het wordt. Of zoals Ariana Huffington het pakkend verwoordt: "Falen is niet het tegenovergestelde van succes. Het is onderdeel van succes."

Dus: hoe open ben jij over je falen en onzekerheden? Durf jij dit te delen, om anderen hiervan te laten leren?