Stel, de directeur van een verlieslijdende NV stelt zijn winstdeling veilig door een bedrag aan gefingeerde grondstoffen aan de inventaris toe te voegen. In 'de Accountant' van april 1896 beantwoordt de redactie de vraag wat een 'employé' in zo'n geval kan doen. En ook hoe de accountant zelf tegen zulk gesjoemel kan waken.

"Vroeger verkeerde een employé, die wist dat er valsche boekingen plaats hadden, in een zeer moeielijken toestand. hij had de keus om òf zijne betrekking te verlaten op het gevaar af van zichzelven en zijn gezin aan ontbering prijs te geven, òf om den patroon onder wiens onmiddellijke leiding hij werkt, bij vreemden aan te klagen. Koos hij het eerste, dan bleef hij het eenige slachtoffer, zonder dat daardoor perk werd gesteld aan de knoeierij; koos hij het laatste, dan liep hij gevaar niet geloofd, zelfs niet gehoord te worden en ten slotte als een onbeschaamde te worden weggejaagd."

Naar de commissarissen stappen is geen optie, schrijft de redactie. Commissarissen hebben vooral met de directie van doen en zijn niet in de positie om zich met "praatjes" van ondergeschikten in te laten. Maar gelukkig is er sinds kort de accountant:

"Was dus de positie voor den eerlijken boekhouder vroeger zeer moeielijk, thans is die veel eenvoudiger geworden, tenminste in die gevallen, waarin aan een accountant de contrôle der administratie is opgedragen. De accountant is een medebeambte van de Vennootschap en het is des boekhouders duidelijk en onafwijsbare plicht, hem van elk onjuistheid in de boeken of inventarissen dadelijk kennis te geven."

Ook de accountant zelf kan iets doen, vervolgt de redactie:

"...onder andere door zich  het recht voor te behouden ten allen tijde ook aan de ondergeschikten vragen te mogen doen. Misleiden dezen hem, dan zal dit op hun eigen hoofd nederkomen. Want vinden zal hij de onjuistheid ten slotte zelf ook wel. En dàn zal hij niet aarzelen om hen, die gezwegen hebben, die hem zoodoende om den tuin trachten te leiden, als medeplichtigen aan te wijzen."